اثر تمرین هوازی تداومی و تناوبی همراه با مصرف مکمل سیلیمارین بر میزان آنزیم های کبدی و تغییرات بافت کبد در موش های صحرایی مبتلا به کبد چرب غیر الکلی القاء شده با دگزامتازون

هدف: هدف از انجام این مطالعه بررسی تاثیر تمرینات هوازی تداومی و تناوبی شدید همراه با مصرف سیلیمارین بر سطوح سرمی آنزیم های کبدی و تغییرات بافت کبد موش های صحرایی مبتلا به کبد چرب بود. روش: در این مطالعه موشهای صحرایی نر پس از تزریق دگزا به ۶ گروه مختلف تقسیم شدند: ۱-کنترل بیمار ۲-سیلیمارین ۳- تمرین تناوبی ۴- تمرین تناوبی+سیلیمارین ۵-تمرین تداومی ۶-تمرین تداومی+ سیلیمارین. در گروههای سیلیمارین، ۳۰۰ میلی-گرم محلول سیلیمارین به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن گاواژ شد. گروه های تمرینی به مدت ۸ هفته تمرین تداومی (۵۴ دقیقه با سرعت ۲۰ متر در دقیقه) و تمرین تناوبی با شدت بالا (۶ وهله ی ۳ دقیقه ای با سرعت ۴۰ متر در دقیقه و ۳ دقیقه ریکاوری فعال با سرعت ۲۰ متر در دقیقه) با شیب ۱۵ درجه را روی تردمیل انجام دادند. یافته ها: مصرف سیلیمارین و انجام تمرینات ورزشی موجب بهبود تغییرات بافتی در مقایسه با گروه کنترل شد. همچنین اثر تعاملی مصرف مکمل و تمرین بر سطوح AST و ALT معنادار نبود. مصرف سیلیمارین موجب کاهش معنادار سطوح آنزیم AST و ALT شده بود (۰۵/۰p≤). سطوح AST در گروه تمرین تناوبی نسبت به گروه کنترل بطور معناداری بالاتر بود (۰۵/۰p≤). مقدار این آنزیم در گروه تمرین تناوبی+سیلیمارین نسبت به گروه تمرین تناوبی بطور معناداری کاهش یافته بود (۰۵/۰p≤). نتیجه گیری: مصرف سیلیمارین و تمرین هوازی (تداومی و تناوبی) بصورت مجزا و در ترکیب با یکدیگر می تواند موجب بهبود وضعیت بافت کبد موش های صحرایی مبتلا به کبد چرب غیر الکلی القاء شده با دگزامتازون شود.

کلیدواژه ها:

تمرین تناوبی شدید ، سیلیمارین ، آسپارات آمینوترانسفراز ، آلانین آمینوترانسفراز ، هیستولوژی