مقایسه اثر تمرین مقاومتی و تحریک الکتریکی عضله (EMS) بر سطوح سرمی آیریزین و متابولیسم گلوکز در زنان میانسال غیرفعال دارای اضافه وزن

مقدمه: در پژوهش حاضر، به مقایسه اثر دو نوع تمرین مقاومتی- سنتی و EMS بر سطوح آیریزین، گلوکز، انسولین و مقاومت به انسولین در زنان میانسالغیر فعالپرداخته شد. روش کار: جامعه پژوهش حاضر را ۴۵ نفر زنان غیرفعال شهر رشت با میانگین سن (۴۲/۳ ± ۴۶/۴۴سال)، وزن (۸۹/۷ ± ۷۹ کیلوگرم)، شاخص توده بدنی (۹۴/۳ ± ۴/۳۴ کیلوگرم/ مجذور قد به متر) و درصد چربی (۵۰/۴± ۹۵/۳۹ ) تشکیل می داد، که به طور تصادفی به سه گروه مساوی ۱) مقاومتی- سنتی (۱۵ نفر)، ۲) EMS (۱۵ نفر) و ۳) کنترل (۱۵ نفر) تقسیم بندی شدند. پس از ارزیابی شاخص های آنتروپومتریکی، گروه های تمرینی به مدت هشت هفته مداخله تمرینی مخصوص به خود را اجرا نمودند. نتایج: نتایج نشان داد که سطوح آیریزین در پس آزمون نسبت به پیش آزمون افزایش معناداری را در هر دو گروه تمرینی مقاومتی- سنتی و EMS نشان داد (۰۵/۰ ≥P)، که این افزایش در گروه تمرینی EMS بیشتر بود (۰۵/۰ ≥P). سطوح انسولین وگلوکز و شاخص مقاومت به انسولین نیز در پس آزمون نسبت به پیش آزمون در هر دو گروه تمرینی نسبت به کنترل کاهش معناداری یافت(۰۵/۰ ≥P). در حالی که تفاوت معناداری بین گروه های تمرینی وجود نداشت (۰۵/۰ ≤P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج بدست آمده می توان گفت که هر دو نوع تمرین مقاومتی- سنتی و EMS از طریق افزایش در سطوح آیریزین باعث بهبود متابولیسم گلوکز و شاخص مقاومت به انسولین در زنان میانسالغیر فعالگردید.

کلیدواژه ها:

تمرینات مقاومتی ، EMS ، آیریزین و مقاومت به انسولین