تعیین تاثیر کاهش ۷۰درصدی بار تمرین در دوره تیپرینگ بر تغییرات سطوح سرمی کورتیزول، تستوسترون، نسبت تستوسترون به کورتیزول و عملکرد شناگران مرد ورزیده

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر، تعیین تاثیر کاهش ۷۰درصدی بار تمرین در دوره تیپرینگ بر تغییرات سطوح سرمی کورتیزول، تستوسترون، نسبت تستوسترون به کورتیزول و عملکرد شناگران مرد ورزیده بود. روش کار: در این مطالعه نیمه تجربی ۲۰ شناگر مرد ورزیده به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت داوطلبانه در پژوهش شرکت کردند. سپس آزمودنی ها بر اساس رکورد شنای ۲۰۰متر آزاد به دو گروه تیپر(۱۰نفر) و کنترل(۱۰نفر) تقسیم شدند. هر دو گروه ابتدا تمرینات فزاینده ۶هفته ای را پشت سر گذاشتند. سپس گروه تیپر، دوره ۱۴ روزه را با کاهش ۷۰درصد حجم تمرین سپری کردند و گروه کنترل با همان بار قبلی، تمرینات را ادامه دادند. در هر دو گروه آزمون های عملکرد(قدرت بالاتنه و پایین تنه) و نمونه های خونی (برای ارزیابی مقادیر سرمی تستوسترون، کورتیزول و نسبت تستوسترون به کورتیزول) در شروع تیپر و پس از پایان دوره تیپر گرفته شد. جهت سنجش مقادیر تستوسترون و کورتیزول از کیت های الایزا استفاده شد و برای تحلیل تفاوت بین گروهی، از آزمون کوواریانس و برای تحلیل تفاوت های درون گروهی از آزمون تی تست زوجی استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد بعد از دوره تیپرینگ بین دو گروه در عملکرد شنای آزاد ۲۰۰ متر، قدرت بالاتنه و پایین تنه، سطوح کورتیزول سرمی و نسبت تستوسترون به کورتیزول تفاوت معنی داری وجود دارد(۰۵/۰ P). اما در سطوح استراحتی تستوسترون بین دو گروه تفاوت معنی داری مشاهده نشد(۰۵/۰> P). نتیجه گیری: به طورکلی نتایج نشان داد در شناگران مرد تمرین کرده تیپرینگ ۱۴ روزه موجب بهبود شرایط آنابولیکی و عملکرد شناگران شد.

کلیدواژه ها:

تیپرینگ ، شناگران ، تستوسترون ، کورتیزول