تاثیر شوری و کود نیتروژن بر عملکرد و کارآیی مصرف کود در گندم با استفاده از ایزوتوپ پایدار N۱۵

به منظور مطالعه شوری و نیتروژن بر عملکرد و راندمان مصرف کود نیتروژن، آزمایشی در دو سال زراعی         ۸۸-۱۳۸۷و ۸۹-۱۳۸۸ در مزرعه تحقیقات شوری، دانشگاه فردوسی مشهد طراحی گردید. آزمایش به صورت کرت های یکبار خرد شده در قالب طرح بلوکهای کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. تیمارهای آزمایش شامل سه سطح شوری شاهد ( dS/m۳/۱EC=)، dS/m۵ و ۱۰ به عنوان عامل اصلی، سه سطح کود نیتروژن ۵۰، ۱۰۰ و kg.ha-۱ ۱۵۰ و دو رقم گندم حساس (طوس) و متحمل به شوری (بم) که به صورت فاکتوریل به عنوان عامل فرعی در نظر گرفته شدند. کود نیتروژنه به شکل سولفات آمونیوم و در سه مرحله تقسیط گردید. اعمال کود نشاندار ۱۵N با غنای ۸ اتم درصد (%۸)، در سه تقسیط بطور هماهنگ با کرتهای غیر ایزوتوپی در سال دوم انجام گردید. نتایج نشان داد، در تیمار ۵ و ۱۰ dS/m با افزایش کود درصد نیتروژن مشتق شده از کود نشاندار (Ndff %) در دانه های گندم افزایش یافت. بیشترین و کمترین راندمان مصرف نیتروژن به ترتیب به تیمار های کودی ۵۰ و kgN.ha-۱ ۱۵۰اختصاص داشت. غلظت کلروفیل، پتاسیم و عملکرد دانه با افزایش شوری کاهش یافت و با بالا رفتن نیتروژن مصرفی از ۵۰ به              kgN.ha-۱ ۱۵۰ بر میانگین صفات مذکور افزوده شد. غلظت سدیم با افزایش شوری و نیتروژن به ترتیب افزایش و کاهش یافت. این نتایج نشان داد که کاربرد مقادیری بالاتر از نیاز کودی در شرایط شور سبب افزایش جذب نیتروژن توسط گیاه می گردد و این امر شرایط را جهت تحمل شرایط شور بهبود می بخشد.

کلیدواژه ها:

درصد نیتروژن مشتق شده از کود نشاندار ، غلظت سدیم و پتاسیم ، کلروفیل