نگاهی بر نقش های سفالی در دوران اسلامی

سفالگری دوران اسلامی در سه قرن اولیه دقیقا ادامه هنر سفالگری دوره ساسانی است. ویژگی های هنر اسلامی که ابتدا سادگی مظهر آن است با روح جاودان خواهی فلسفه اسلامی و رنگ و شفافیت لعاب های ساخته شده که خود بخشی از کیمیاگری اسلامی است. هنر سفالگری دوره اسلامی از ترکیب فلسفه و حکمت و فن مشتق می شود و تبلور زمینی روح مکاشفه ای اسلامی است، همچون انعکاس حقایق آسمانی در روی زمین، انعکاسی که به کمک آن هنرمند مسلمان سفر زمینی خود را به عالمی که حضور خداوند باریتعالی درآن است به انجام می رساند و به حقیقت که اصل و سرانجام این هنر است می رسد. با اسلام آوردن ایرانیان، به علت تحریم استفاده از ظروف طلا و نقره هنرمندان ایرانی به سفالگری روی آوردند. اوایل ظروف سفالین آنها کاملا شبیه به همان نمونه های پیش از اسلام بود. دین اسلام با بستر فرهنگی ناب و منحصر به فردی که در خود داشت؛ به شکوفایی و بالندگی تمام زمینه های علم و هنر یاری رساند. از برکت اسلام در بین هنرها، سفالسازی نیز قابلیت هایی از خود بروز داد. این سفالینه ها، گاه در بردارنده پیام و مفاهیمی خاص بودند و بر این مبنا اعتقادات و باورها و اندیشه های مسلمانان را در خود جای دادند. زمینه های کسب علم ودانش وترویج آن دراسلام نیزباعث شکوفایی علوم مختلف بویژه اندیشه ها، تعالیم، اعتقادات مذهبی و نشر آن گردید. انتشار این اندیشه ها به صورت مکتوب در صورت های مختلف ظهور یافت و سفال یکی از زمینه های انتشار، ثبت وقایع، تعالیم و تفکر گردید.

کلیدواژه ها:

سفال ، اسلام ، اعراب ، ایران ، هنر