بررسی میزان و چگونگی ارتباط بین استفاده از روش های آموزشی نوین و توانمندی های تحصیلی دانش آموزان مختلف

در سال های اخیر، حوزه های گوناگون علم و فناوری با سرعت چشمگیری در حال رشد هستند. بسیاری از جوامع توسعه یافته و در حال توسعه، برای رویارویی با این تغییرات و انطباق جامعه با علوم و فناوری های نوین، برنامه ریزی و سیاست گذاری های خود را بر نظام های آموزشی متمرکز کرده اند و توانمندسازی افراد برای سازگاری و بهره مندی از دانش های جدید را از سن کم و مدرسه ها هدف گذاری کرده اند.در برنامه ریزی های آموزشی جدید، بر پرورش دانش آموزان کارآمد و دارای ذهن مبتکر و خلاق تاکید فراوان شده است. چنین دانش آموزانی، با واردشدن به چرخه تحصیلات دانشگاهی و بازار کار، خواهند توانست علاوه بر استفاده بهینه از دانش های جدید، حوزه های جدیدی از علم و فناوری را توسعه دهند. در این برنامه ها، روش های سنتی تدریس معلم محور جایگاهی ندارند و از روش های نوین تدریس، مثل دانش آموزمحور استفاده می شود. در روش های تدریس جدید که کاملا تعاملی، مشارکتی و فعالیت محور هستند، بیشتر بر بهبود رفتار عقلانی تاکید شده است و دانش آموزان به طور فعال در کل فرایند یاددهی- یادگیری شرکت می کنند تا دانش بیاموزند و انواع مهارت های ارتباطی خود را تقویت کنند. در این روش ها بر کاهش رقابت بین دانش آموزان و ارتقای همکاری و تفاهم میان آن ها تاکید شده است. این روش ها بر خلاف روش های تدریس سنتی، به تفاوت های فردی و توانایی های ذهنی دانش آموزان اهمیت می دهند و بیشتر بر روش های پرسش، نمایش، توضیح، حل مسئله، فعالیت عملی و مشارکتی تمرکز می کنند و کاملا فعالیت محور هستند.

کلیدواژه ها:

روش های نوین آموزشی ، تدریس ، توانمندی تحصیلی ، ذهن خلاق ، دانش آموزان