اهمیت و نقش روانشناسی تربیتی در فرایند آموزش و پرورش*

روانشناسی تربیتی یکی از شاخه های مهم روانشناسی است که در مورد مسائل آموزشی و یادگیری تحقیق و بررسی می نماید. این روانشناسان در مورد شیوه های آموزش دادن به کودکان و تربیت معلمان تحقیق می کنند. روانشناسی تربیتی به مطالعه روانشناختی یادگیری و آموزش در موقعیت های مختلف می پردازد. این روانشناسی شامل روانشناسی تدریس و مطالعاتی در مورد روانشناسی اجتماعی در مدرسه است. هدف این روانشناسی، تحقیق در مورد نحوه یادگیری دانش آموزان و رشد آن ها است. در نظام آموزش و پرورش، روانشناسان تربیتی با معلمان، دانش آموزان، مدیران و مربیان سر وکار دارند تا در مورد اینکه چگونه می توانند به افراد کمک کنند تا بهتر یاد بگیرند، تحقیق و بررسی نمایند. همچنین ایجاد برنامه هایی برای کمک به دانش آموزانی که مشکل درسی دارند و ابداع روش های جدید یادگیری از وظایف مهم در رشته روانشناسی تربیتی است. روانشناسان تربیتی با بکارگیری اصول و قوانین در موقعیت های آموزشی، سعی در حل موارد مختلف از جمله مشکلات یادگیری، تدریس و آموزش دارند تا مشکلات پیش روی فرآیند آموزشی، حل شده و به صورت کارآمدتری ارائه گردند. در این شاخه از روانشناسی، تلاش می شود که آموزشی که توسط معلم ارائه می شود، موثر بوده و فراگیر بتواند با حداقل تلاش، مطالب را یاد بگیرد. به طور خلاصه، فرآیندی که باعث ایجاد حداکثر خروجی ممکن از طریق حداقل ورودی می باشد. بنابراین، روانشناسی تربیتی در درجه اول به درک فرآیندهای مربوط به آموزش و یادگیری که در محیط های رسمی آموزش صورت می پذیرد، پرداخته و روش های توسعه و بهبود این فرآیند ها را بوسیله ی نظریه های یادگیری پوشش می دهد. در مجموع، این رشته ی علمی به این سوالات پاسخ می دهد: «چرا برخی از دانش آموزان یاد می گیرند، و برخی نه؟ چرا برخی بیشتر از دیگران یاد می گیرند؟ و برای بهبود این یادگیری چه کاری می توان انجام داد؟»

کلیدواژه ها:

روانشناسی تربیتی ، آموزش ، یادگیری ، آموزش و پرورش