بررسی جایگاه و کارکرد روانشناسی تربیتی در محیط های آموزشی

محیاکردن مکان های آموزشی مانند مدارس و کلاس درس متاثر از روانشناسی تربیتی، رویکردهایی را شامل می شود که متولیان امر تعلیم و تربیت برای ایجاد تجربه ی کلاس درس کارآمد و پویا از آنها استفاده می کنند. راهبردهای فراهم کردن محیطهای آموزشی برگرفته از علم روانشنلسی تربیتی که معمولا اداره ی کلاس نامیده می شوند، نه تنها پیشگیری از ناهنجاری های رفتار و پاسخ دهی به محرک های آن را در بر دارند؛ بلکه از آن مهمتر، استفاده ی صحیح از زمان کلاس، به وجود آوردن محیطی که علاقه و کاوش را بر انگیزد، و به وجود آورنده فعالیت هایی که ذهن آگاه و قدرت خیال پردازی دانش آموزان را تقویت کنند ، شامل می شوند. به هیچ وجه نمی توان محیط آموزشی را که مشکلات رفتاری ندارد، محیط آموزشی خوب و اداره شده دانست. ترتیب دادن محیط آموزشی برگرفته از روانشناسی تربیتی نیازمند آگاهی از یک رشته فنون است که هر معلمی می تواند آنها را یاد بگیرد و به کار بندد. در گذشته تصور می شد که برای ایجاد محیط یادگیری موثر باید به بد رفتاری های دانش آموزبه صورت فردی پرداخته شود. اما برداشت فعلی روی اداره ی کلاس به صورت یک کل تاکید دارد، به طوری که بد رفتاری های فردی به ندرت روی دهند. معلمانی که درس های جالب و سازمان یافته ای را ارائه می دهند، از مشوق ها به نحو موثر برای یادگیری استفاده کرده ، آموزش خود را با سطح آمادگی دانش آموزان مطابقت می دهند، وقت خود را به نحو موثری تنظیم می کنند، و مشکلات انضباطی چندانی ندارند که با آنها برخورد کنند. در این پژوهش به بررسی جایگاه و کاربرد یافته های علم روانشناسی تربیتی در محیط آموزشی پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

روانشناسی تربیتی ، محیط آموزشی ، یادگیری ، دانش آموز ، معلم