تبیین رویکردهای پرورش و رشد خلاقیت و نوآوری در دانش آموزان همگام با توسعه علوم و فناوری

جهان در یک سیر پیشرونده به سوی مجازی شدن و اطلاعاتی شدن می رود. در همین راستا به کارگیری فناوری اطلاعات در فرایند آموزش و یادگیری در مدارس نقطه آغازی برای آماده سازی دانش آموزان برای زیستن در فردایی مجازی و غیر قابل پیش بینی است. در این پژوهش سعی شده است رویکردهای پرورش و رشد خلاقیت و نوآوری در دانش آموزان همگام با توسعه علوم و فناوری مورد بررسی قرار گیرد. آشنایی با روش های شناخت و پرورش خلاقیت، به عنوان کلید موفقیت جوامع بشری، نه تنها در مدرسه و محیط خانه که در محفل های علمی و تحقیقاتی کشور نیز جایگاه خود را به درستی پیدا نکرده است. به همین دلیل هنوز به طور مشخص هیچ روش خاصی برای این امر نه در مدرسه و نه حتی در دانشگاه طراحی نشده است. شاید این تصور که خلاقیت یک توانایی فردی، ذاتی و ارثی است و امکان تقویت و پرورش آن در افراد امکان پذیر نیست، یکی از علت های کم توجهی یا گاهی بی توجهی به موضوع گنجاندن روش های شناخت و پرورش خلاقیت در نظام آموزشی از پایین ترین تا بالاترین سطح آموزش ما باشد. خلاقیت در تدریس به معنی این است که معلم اصول و روش های متنوع فنون یاددهی یادگیری را بیابد و در روند آموزش مطالب از آن ها استفاده کند و همچنین، موانع و مشکلات دانش آموزان را در مسیر تدریس موفق خود بشناسد و ضمن رفع مشکلات درسی آن ها، فراگیرندگان را به گونه ای هدایت کند تا بتوانند مهارت هایی از قبیل قدرت تجسم، پیش بینی و در نهایت ایجاد ایده های جدید خلاق را در خود تقویت کنند.

کلیدواژه ها:

دانش آموز خلاق ، تربیت ، مدرسه ، علم و فناوری