نقش مدرسه در تربیت اجتماعی دانش آموزان

یکی از کارکردهای عمومی آموزشی و پرورشی، اجتماعی کردن کودکان و نوجوانان است و مفاهیم عمده تربیت اجتماعی آن از جمله خود کفایتی، ابراز وجود، استقلا ل، خودپنداری، خود رهبری، رقابت، همکاری، نوع دوستی، هویت جویی، تشخیص طلبی و ده ها مولفه تربیتی دیگر که به نوعی شخصیت اجتماعی کودکان را شکل می دهد در همین دوران آموزشگاهی تحقق می پذیرد. بدون شک نقش مدرسه در تربیت دانش آموزان بسیار پر رنگ است؛ بعد از خانواده اولین نهادی که کودک به صورت رسمی با آن آشنا می شود مدرسه است؛ برخی از کودکان برای اولین بار در مدرسه دوست پیدا می کنند و از آنجا که ویژگی های شخصیتی کودکان در سنین مدرسه رشد یافته تر است؛ تاثیر دوستان، معلمان و مدیران مدرسه بر آنها بیشتر است. برای تربیت و پرورش دانش آموزان، مدرسه باید به روش های آموزشی متنوعی از جمله کلاس درس، آزمایشگاه، کارگاه، ورزش و هنر روی آورد. همچنین، باید به دانش آموزان فرصت هایی برای توسعه مهارت های خود، مثل شرکت در رقابت های علمی و فرهنگی، ارائه دهد. به طور کلی، تربیت و پرورش دانش آموزان یک فرآیند پیچیده است که به روش های مختلفی از جمله آموزش مباحث تئوری، تمرین عملی، توسعه مهارت ها، ارزش های اخلاقی و اجتماعی و تقویت روحیه همکاری و تعامل با دیگران، انجام می شود. در کنار آموزش مهارت های اساسی، مدرسه باید به دانش آموزان، ارزش ها و اخلاقیاتی مانند احترام به دیگران، همبستگی، و تعهد به یادگیری را آموزش دهد. این ارزش ها از اهمیت بسیاری برای خوب شدن روابط فردی و اجتماعی دانش آموزان، و همچنین توسعه ذهنی و روانی آن ها بهره می برند.

کلیدواژه ها:

مدرسه ، تربیت اجتماعی ، دانش آموزان