نقش آموزش هوش هیجانی در افزایش سازگاری فردی – اجتماعی دانش آموزان

هدف از تحقیق حاضر، نقش آموزش هوش هیجانی در افزایش سازگاری فردی – اجتماعی دانش آموزان می باشد. روش کار توصیفی- تحلیلی و جمع آوری اطلاعات با بررسی نظری و مرور نتایج سایر پژوهش ها و ارائه مفاهیم و تاثیر هوش هیجانی در افزایش سازگاری فردی و اجتماعی دانش آموزان انجام شد. سازگاری یک مفهوم عام است و به همه راهبردهایی که فرد برای اداره کردن موقعیت های استرس زای زندگی اعم از تهدیدهای واقع یا غیرواقعی به کار می برد گفته می شود.بر اساس رویکرد یادگیری، سازگاری مجموعه ای از رفتارهای آموخته شده است و ناسازگاری زمانی به وجود می آید که فرد مهارت های لازم را برای تطابق با مشکلات روزمره زندگی را یاد نگرفته باشد. به طورکلی فرآیندهای یادگیری در بروز پاسخ های سازگارانه یا ناسازگارانه نقش اساسی دارد و افراد برای سازگاری مطلوب باید مهارت های اجتماعی لازم را فراگیرند. در تاثیر آموزش هوش هیجانی بر سازگاری فردی- اجتماعی می توان گفت که احتمالا این افراد به دلیل یادگرفتن مهارت هایی مانند گوش دادن با دقت به دیگران (به عنوان یکی از آیتم های مهم در سازگاری)، مهارت های سازش جویانه و مسالمت آمیز با دیگران، مردم آمیزی، احترام گذاردن به احساسات خود و دیگران و همچنین مهارت های همدلی (که درواقع همان توانایی برقراری ارتباط با دیگران از طریق شاخت افکار و احساسات است)، در روابط شخصی و بین فردی موفق تر می شوند زیرا این مهارت ها تاثیر متقابل روی مخاطبان آن ها گذاشته و باعث پذیرش بیشتر و ارتباط بهتر و صمیمی تر شده، اعتمادبه نفس فرد را افزایش داده و درنهایت میزان سازگاری فرد را ارتقاء می بخشد.

کلیدواژه ها:

هوش هیجانی ، سازگاری فردی – اجتماعی ، دانش آموزان