بازخوانی حکم فقهی ذبح شرعی و نقش نوع آلیاژ و فلز

با رشد فناوری، جامعه دینی شاهد حضور کاردهای جدید با آلیاژهای متفاوت هست. که از کیفیت بالایی در انجام موفقیت آمیز برش برخوردارند. حتی سیستم های دیگر برش نیز از جمله استفاده از امواج نوری و صوتی در حال گذر از مرحله آزمایشگاهی به فاز تجاری و صنعتی است که در ماهیت فیزیکی امر (جدا سازی بافت های زنده) با برتری، نسبت به روش مکانیکی معمول عمل می کنند. بدون آنکه از فرایندهای پیرامون موضوع مانند تولید حرارت و یا تغییر شیمیایی اثر بپذیرند. حال این سوال مطرح است که آیا می توان موضوع را مسکوت گذاشت؟ یا آنکه باید فقهای دینی نسبت به بازنگری احکام مرتبط با موضوع اقدام نمایند؟ چنانچه اهمیت موضوع معطوف به "رعایت پایه عنصر فلزی آهن" در تولید آلیاژهای ساخت کارد باشد. در اینصورت "اعتبار شرعی" مسئله محفوظ خواهد ماند. وچنانچه عنصر فلزی (مانند آهن) در "کیفیت شرعی ذبح"، دخالت عمده نداشته باشد، در اینصورت به نظر می رسد اصرار خاصی مبنی بر رعایت آن نباشد. از سویی دیگر می بایست بررسی نمود که آیا در لابلای مفاهیم و فلسفه حکم شرعی مذکور، اثری بر آلیاژ "فلز بر کیفیت عمل ذبح" مترتب است یا خیر ؟ و آیا اصولا حضور عنصر آهن در تیغه کارد، از عوارض نامطلوب وضعیت ذبح کاسته و احیانا بر فواید آن می افزاید؟ مقاله حاضر با هدف رسیدن به پاسخ سئوالات فوق، با روش کتابخانه ای و با تحلیل محتوای داده ها، به این نتیجه می رسد که جنس کارد در ذبح شرعی موضوعیت ندارد، بنابراین، نه تنها با هر فلز، بلکه با هر وسیله تیزی که بتواند عمل ذبح را انجام دهد، می توان ذبح شرعی را انجام داد.

کلیدواژه ها:

حکم فقهی ، ذبح شرعی ، کارد ، آلیاژ ، فلز.