تبیین رویکردهای پرورش و آموزش هوش اخلاقی در مدرسه

موضوع هوش اخلاق به ویژه از اواخر قرن بیستم، اولویت و اهمیت خاصی پیدا کرده است. هوش اخلاقی یک بحث جدید و کم تر مطالعه شده است، که توسط میشل بوربا در روان شناسی وارد شده است. وی هوش اخلاقی را ظرفیت و توانایی درک درست از نادرست، داشتن اعتقادات اخلاقی قوی و عمل به آنها و رفتار در جهت صحیح و درست تعریف می کند. هوش اخلاقی ظرفیت و توانایی درک درست از نادرست، داشتن اعتقادات قوی اخلاقی و عمل به آنها و همچنین، رفتار در جهت صحیح است. هوش اخلاقی به این نکته اشاره دارد که اصول اخلاقی حاصل وراثت نیست بلکه افراد یاد می گیرند که چگونه خوب باشند. هوش اخلاقی را با احساسات و عقل گره زده و رفتارهای اخلاقی را به احساسات یکپارچه، شهود و استدلال وابسته می داند. وانگ و ژنگ (۲۰۱۲) نیز مقاومت در برابر وسوسه حرص و آز را عامل ارتقاء هوش فرد معرفی می نمایند. توجه به اصول هوش اخلاقی یک ایده آسمانی است که الهام بخش رفتارهای افراد می باشد. هوش اخلاقی ، هوش حیاتی برای همه انسانها است به آن دلیل که هوش اخلاقی دیگر اشکال هوش را در انجام امور ارزشمند هدایت می کند و ترکیبی از دانش، تمایل و اراده را در بر می گیرد به نحوی که ما براساس آن فکر، احساس و عمل می کنیم. . هوش اخلاقی به این نکته اشاره دارد که اصول اخلاقی حاصل وراثت نیست بلکه افراد یاد می گیرند که چگونه خوب باشند. اخلاق قابل آموختن و پرورش است .معلم می تواند هوش اخلاقی را در دانش اموزان پرورش دهد. دانش آموزی که هوش اخلاقی در او رشد یافته است می تواند در انتخاب هایش مسیر درست و نادرست را از هم تشخیص دهد و بار بهره مندی از آن، زندگی شخصی و اجتماعی سالم تری داشته باشد. در این پژوهش تبیین رویکردهای پرورش و آموزش هوش اخلاقی در مدرسه پرداخته می شود.

کلیدواژه ها:

پرورش ، هوش اخلاقی ، مسئولیت پذیری ، دانش آموزان ، مدرسه