جو مدرسه و خودکارآمدی جمعی معلمان

باورهای خودکارآمدی معلم، مبتنی بر دو قضاوت مرتبط به هم، می باشند: ارزیابی وظایف مورد نیاز برای تدریس و ارزیابی توانمندی های شخصی معلم در ارتباط با آن وظایف. ارزیابی وظایف مورد نیاز برای تدریس، باورهای یک معلم در خصوص متغیرهای موردنیاز برای تدریس است که در بیرون از وی قرار دارند. این متغیرها شامل متغیرهای مربوط به بافت مدرسه از قبیل جو مدرسه، خودکارآمدی جمعی و ... می باشند. خودکارآمدی معلم باید عالوه بر عملکردهای معلم، به افراد درون این سیستمها )دانشآموزان، همکاران و مدیر( نیز ربط پیدا کند. معلم در کالس به عنوان یک مربی، عالوه بر وظیفهی ارائهی اطالعات به دانشآموزان، وظیفهی برقراری روابط رسمی و غیررسمی با آنها را به عهده دارد؛ از طرفی وی به عنوان یک شخص سازمانی، درگیر انجام وظایف وابسته به سازمان و نیز توسعهی روابط مثبت با همکاران و مدیر است. جو مدرسه میتواند تنها بر باورهای خودکارآمدی معلمان تازه کار اثرگذار باشد زیرا معلمان تازه کار به دلیل فقدان مهارت کافی در تدریس، نسبت به معلمان خبره، به تواناییهای خود برای تدریس، اطمینان کافی ندارند از این رو به شدت تحت تاثیر شرایط و جو حاکم بر مدرسه هستند، بنابراین آنان در مقایسه با معلمان باتجربه، به طور محسوسی متکی بر منابع حمایت و جو حاکم بر مدرسه هستند و باورهای آنان در مورد کارآمدیشان تحت تاثیر جو مدسه قرار میگیرد درحالی که معلمان باتجربه به دلیل تسلط بر فنون مختلف تدریس و برخورداری از مهارتهای تدریس، کمتر از جو حاکم بر مدرسه تاثیر می پذیرند.

کلیدواژه ها:

جو مدرسه ، خودکارآمدی جمعی ، معلمان ، آموزش و پرورش