روابط میان سوژه ها در قصه های عامیانه کوتاه ایرانی از دیدگاه نشانه- معناشناسی گفتمانی

در قصه های عامیانه کوتاه ایرانی، ممکن است بیش از یک سوژه وجود داشته باشد که بی شک این سوژه ها با توجه به افق معنایی و مسیر فرایند کنشی خود با یکدیگر ارتباطاتی برقرار می کنند؛ به همین سبب در این جا این مساله مطرح می شود که سوژه ها در این قصه ها دارای چه روابطی هستند؟ و افق معنایی که سوژه دنبال می کند، چه تاثیری بر روابط ایجادشده میان آن ها دارد؟ بنابراین در این پژوهش که با روش تحلیلی- توصیفی و متاثر از رویکرد نشانه- معناشناسی گفتمانی در روایت های کلاسیک انجام شده، تلاش شده است تا با بررسی ۶۶۱ سوژه حاضر در مجموعه قصه های عامیانه ایرانی که شامل ۲۰۱ قصه گردآوری شده به کوشش سیدابوالقاسم انجوی شیرازی در مجموعه چهار جلدی می شود؛ چگونگی روابط میان سوژه ها در قصه های عامیانه کوتاه ایرانی بررسی و تحلیل شود؛ یافته های این پژوهش بیان کننده این است که در این قصه ها ۱۳ گونه رابطه شامل روابطی چون: هم زیستی، تلاقی، واگرایی، تقابل، تعامل، هم سویی، برتری/ شکست، ابژه/ سوژه، تفاهم، دیالوگ، تقلید، خودبسندگی و رقابت میان سوژه ها شکل گرفته است که با توجه به مولفه افق معنایی که تعیین کننده چگونگی رابطه سوژه ها با یکدیگر است؛ روابط یادشده میان سوژه ها در بیشتر موارد دچار دگرگونی می شوند که از دگرگونی آن ها ۳۴ زنجیره های ارتباطی یک تا هشت حلقه ای میان سوژها شکل گرفته است.

کلیدواژه ها:

قصه های عامیانه کوتاه ایرانی ، سوژه ، افق معنایی ، رابطه ، زنجیره های ارتباطی