تاثیر ۱۲ هفته تمرین هوازی و محدودیت غذایی بر نورون های دوپامینرژیک و کاتالپسی در بافت مغزی موش های صحرایی مدل پارکینسون

زمینه و هدف: پارکینسون یکی از شایع ترین اختلالات تحلیل برنده سیستم عصبی است. بهبود کاتالپسی و نورون های دوپامینرژیک در مدیریت درمان بیماری پارکینسون نقش دارند. هدف از این پژوهش تعیین تاثیر ۱۲ هفته تمرین هوازی و محدودیت غذایی بر نورون های دوپامینرژیک و کاتالپسی در بافت مغزی موش های صحرایی مدل پارکینسون بود. روش ها: در مطالعه تجربی حاضر، ۴۰ سر موش صحرایی نر سفید نژاد ویستار با محدوده سنی ۳-۲ ماه به طور تصادفی در ۵ گروه (۸ موش) تخصیص یافتند. گروه ها شامل کنترل سالم (C)، کنترل پارکینسون (P)، پارکینسون + تمرین هوازی (P+T)، پارکینسون+ محدودیت غذایی (P+RF) و پارکینسون + تمرین هوازی + محدودیت غذایی (P+T+RF) بودند. برنامه تمرین هوازی شامل ۳ ماه و هفته ای ۵ جلسه با شدت ۷۵-۸۰ درصد حداکثر اکسیژن مصرفی بود. گروه محدودیت غذایی، حدود ۱۱ گرم غذا در روز دریافت کردند. برای سنجش کاتالپسی از تست میله استفاده شد و سنجش نورون های دوپامینرژیک با برش مغزی و شمارش تعداد آنها با میکروسکوپ انجام شد. یافته ها: تعداد نورون های دوپامینرژیک در گروه پارکینسون + تمرین هوازی + محدودیت غذایی نسبت به گروه های کنترل سالم، کنترل پارکینسون، و پارکینسون+ محدودیت غذایی افزایش معنادار داشت (۰/۰۰۱=P). همچنین در گروه گروه پارکینسون + تمرین هوازی + محدودیت غذایی کاهش معنادار کاتالاپسی موش ها نسبت به گروه کنترل پارکینسون مشاهده شد (۰/۰۰۱=P). نتیجه گیری: سه ماه تمرین هوازی و محدودیت غذایی موجب بهبود شاخص های تعداد نورون های دوپامینرژیک و بهبود کاتالپسی ناشی از پارکینسون در موش ها شد. بنابراین تمرین هوازی و محدودیت غذایی به عنوان یک روش پیشنهادی و مکمل در درمان بیماران مبتلا به پارکینسون همراه با مداخلات دارویی قابل بررسی است که البته انجام مطالعات تکمیلی در این زمینه، ضروری است.

کلیدواژه ها:

Parkinson's ، Food restriction ، Aerobic training ، Catalepsy ، Dopaminergic neurons ، پارکینسون ، محدودیت غذایی ، تمرین هوازی ، کاتالپسی ، نورون های دوپامینرژیک