اثربخشی درمان مبتنی بر کیفیت زندگی بر رفتارهای خودمراقبتی بیماران مبتلابه دیابت نوع دو

مقدمه : دیابت ازجمله بیماری­های مزمنی است که سبب بروز مشکلات جسمی، روانی و کاهش رفتارهای خودمراقبتی می­گردد. پژوهش حاضر باهدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر کیفیت زندگی بر رفتارهای خودمراقبتی در بیماران مبتلابه دیابت نوع دو انجام شد. روش­ کار: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود و جامعه پژوهش شامل تمامی بیماران دیابتی نوع دو شهر بیرجند در سال ۱۴۰۰ بودند که ۳۰ نفر به شیوه نمونه­­گیری هدفمند انتخاب و به طور تصادفی ساده در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵ نفر) قرار گرفتند. برای گردآوری داده­ها از پرسشنامه رفتارهای خودمراقبتی بیماران دیابتی توبرت استفاده شد. روش اجرای مداخله نیز به صورت آموزش درمان مبتنی بر کیفیت زندگی در طی ۸ جلسه برای گروه آزمایش بود و گروه کنترل در لیست انتظار آموزش باقی ماند. تجزیه وتحلیل داده­ ها با استفاده از تحلیل کوواریانس تک و چندمتغیره انجام شد. یافته­ ها: نتایج نشان داد قبل از مداخله، بین میانگین نمره خودمراقبتی دو گروه اختلاف آماری معنی داری وجود نداشت، ولی بعد از مداخله تفاوت معنی داری بین میانگین نمره خودمراقبتی در دو گروه کنترل و آزمایش وجود داشت (۰/۰۵P<). نتیجه گیری: متخصصان حوزه سلامت می توانند در کنار درمان های دارویی افراد مبتلابه دیابت نوع دو، از درمان مبتنی بر کیفیت زندگی در بهبود رفتارهای خودمراقبتی این بیماران استفاده نمایند.

کلیدواژه ها:

Diabetes Type II ، Self-care Behaviors ، Therapy based on Quality of Life. ، دیابت نوع دو ، رفتارهای خودمراقبتی ، درمان مبتنی بر کیفیت زندگی.