بررسی مقایسه تفاوت های کارکرد اجرایی در دانش آموزان با لکنت زبان و عادی

تکلم یا گفتار یا سخن گفتن، شکلی از زبان است که در آن با استفاده از نشانه های کلامی یا علایم قراردادی مقاصد و عواطف فرد به دیگری منتقل می شود. تکلم شامل نمادین سازی، فرایندهای تنفسی، آواسازی، طنین و تولید صداست. این علایم از طریق اندام های گفتاری، یعنی لبها، زبان، نرم کام، سخت کام، دندان ها، حفره ی بینی، حلق، حنجره و تارهای صوتی انجام می شود. روانی گفتار برای افراد دچار اختلال روانی گفتار مسئله حائز اهمیتی است. گفتار آن ها با گسیختگی های مکرر، گیرها یا تکرارهایی مشخص می شود که با جریان ارتباط جدا مغایرت دارد. برخی از افراد اختلال روانی گفتاری دارند که به گفتار بریده یا بریده گویی مشهور است. لکنت زمانی رخ می دهد که جریان گفتار به طور ناهنجار به واسطه تکرار، گیر یا کشیده گویی صداها، هجاها، کلمه ها یا عبارت ها گسیخته شود. لکنت عمدتا و به طور کلی به جز در موارد استثنایی در دوران خردسالی آغاز شد و یک پدیده خاص دوران کودکی است. معمولا از سنین ۲ تا ۴ سالگی شروع می شود. تقریبا از هر ۱۰۰ نفر کودک یک نفر دارای لکنت است و تقریبا ۸۰ درصد از همه دانش آموزان که به نحوی دارای لکنت بوده اند به تدریج مانند افراد دیگر به طور طبیعی صحبت می نمایند. لکنت یکی از مهمترین و متداولترین انواع اختلالات تکلمی است. در سنین ۶ و ۷ سالگی نیز که مصادف با زمان آغاز مدرسه می باشد، به لحاظ ویژگی های عاطفی و سازگاری های اجتماعی خاص این دوره، موقعیت مناسبی است برای بروز لکنت در میان دانش آموزانی که بیشتر مستعد چنین اختلالی می باشند. گاهی از موارد در دوران بلوغ نیز افرادی که قبلا به نحوی لکنت داشته اند دچار لکنت می شوند در واقع سن و شرایط و ویژگی های بلوغ نیز احتمالا در تغییر شکل و یا تشدید لکنت موثر است. لکنت در میان پسران به مراتب بیشتر از دختران است.

کلیدواژه ها:

اجرایی ، حافظه ، بازداری پاسخ ، سازماندهی – برنامه ریزی ، دانش آموزان لکنت ، دانش آموزان عادی