تشخیص و مدیریت پریشانی روانی-وجودی در مراقبت های تسکینی پایان حیات: گزارش یک مورد

بیماران مبتلا به سرطان، اغلب در طول پیشرفت بیماری و به ویژه در زمان پایان حیات که فقط تحت مراقبت های تسکینی هستند، با سطوح فزاینده ای از پریشانی روانی-وجودی مواجه می شوند که می تواند کیفیت زندگی آن ها و مراقبینشان را به شدت تحت تاثیر قرار دهد. در نتیجه، شناخت و مدیریت پریشانی روانی-وجودی در مراحل انتهایی زندگی از جمله مهم ترین و در عین حال چالش برانگیزترین وظایف تیم مراقبت تسکینی است. بیمار آقای ۷۰ ساله مبتلا به آدنوکارسینومای متاستاتیک ریه که تحت مراقبت های تسکینی پایان حیات قرار گرفت. با وجود کنترل نسبی علائم جسمانی، بیمار به بستری در بیمارستان اصرار داشت. ایشان علاوه بر پرخاشگری و تجربه خلق افسرده و مضطرب، افکار خودکشی نیز گزارش می کرد. او همچنین ابراز نگرانی می کرد که به دلیل خطاهای گذشته خدا او را نبخشد و به دیل وابستگی کامل به دیگران، احساس سربار بودن داشت. در نتیجه، برای ایشان روان درمانی حمایتی و مراقبت معنوی، همراه با داروهای ضداضطراب ارائه شد و او توانست ترس از مرگ و نگرانی خود در مورد خانواده اش را بیان کند. در این مورد چگونگی ابراز پریشانی روانی-وجودی در بیمار و نحوه مدیریت آن ارائه گردید. پریشانی روانی-وجودی از طریق حوزه های متعددی در هر بیمار نمود پیدا می-کند و ترکیبی از مداخلات دارویی و غیردارویی مورد نیاز می تواند به بیمار کمک کند تا روزهای پایانی زندگی را در آرامش سپری کند. همچنین از جمله مداخلات غیردارویی موثر، برگزاری جلسات گروهی تیم مراقبت تسکینی با خانواده، جهت تصمیم گیری های مشترک و بررسی اهداف مراقبتی و درمانی بود.مقدمه/ بیان مساله: پریشانی روانی-وجودی اغلب در مبتلایان به سرطان پیشرفته تجربه می شود که تشخیص آن به دلیل تعاریف متعدد و عدم وجود دسته بندی خاص در DSM-۵ می تواند چالش برانگیز باشد. با توجه به هدف مراقبت های تسکینی در حفظ و بهبود کیفیت زندگی افراد تا پایان حیات، تشخیص و مدیریت پریشانی روانی-وجودی اهمیت دارد.

کلیدواژه ها:

پریشانی ، روانی-وجودی ، پایان حیات ، مراقبت تسکینی