شروع نکردن درمان های نگهدارنده حیات در کودک با بیماری نوروماسکولار: چالش های اخلاقی بیماران آسیب پذیر

مقدمه/ بیان مساله : در بسیاری از بیماری های لاعلاج موضوع شروع نکردن و یا قطع درمان های نگهدارنده حیات از چالش های مطرح در حوزه اخلاق پزشکی است. علاوه بر شرایط بیماران دیدگاه های فرهنگی و مذهبی و همچنین نظام های قانون گذاری کشورهای مختلف برای تصمیم گیری در این خصوص تاثیرگذارند.معرفی بیمار: بیمار دختر ۸ ساله کیس شناخته شده نوروماسکولار و سابقه چندین بار بستری در بیمارستان، با علائم کاهش سطح هوشیاری و دیسترس تنفسی توسط پرسنل فوریت های پزشکی به اورژانس بیمارستان مراجعه می کند. در بدو ورود GCS= ۸/۱۵، T=۳۸۰، HR=۱۱۰ و در سمع ریه کراکل داشت. بیمار با تشخیص پنومونی در بخش PICU بستری گردید. بعد از گذشت دو روز از بستری به دلیل ضعف عضلات تنفسی و پنومونی دچار آپنه و اینتوبه گردید ولی علیرغم تلاش برای Weaning به علت عدم تحمل بیمار امکان پذیر نبود لذا تصمیم به تراکئوستومی گرفته شد. خانواده بیمار بدلیل شرایط زندگی کوچ نشینی و کمبود امکانات و همچنین معلولیت بیمار موافق تعبیه تراکئوستومی نبوده و خواستار جدائی کودک از دستگاه ونتیلاتور و ترخیص او بودند. در نهایت با ادامه درمانهای تسکینی و مراقبت مناسب از بیمار و تنظیم مدهای دستگاه ونتیلاتور و سطح اکسیژن، بیمار اکستوبه و با دریافت درمان داروئی و اکسیژن تراپی بدون هرگونه یافته پاتولوژیک مانند تب یا سمع ریه مختل و با هوشیاری کامل پس از ۳۳ روز از بیمارستان ترخیص گردید.

کلیدواژه ها:

شروع نکردن درمان ، اخلاق پزشکی ، بیماران آسیب پذیر