اهمیت و تاثیر مکیدن غیر تغذیه ای در بهبود اختلال بلع و مکیدن در نوزاد نارس

مقدمه/ بیان مساله : اختلال بلع و مکیدن در نوزادان نارس بستری در NICU یکی از مشکلاتی است که منجر به گاواژ طولانی مدت ، عدم وزن گیری مناسب و عدم نمو و تکامل کافی نوزاد میشود . گفتاردرمانگر یکی از اعضای تیم درمان است که در ارزیابی و درمان بلع نوزادن نقش دارد.معرفی بیمار : نوزاد دختر با ۲۸GA هفته حاصل زایمان سزارین با وزن تولد ۱۰۰۰ گرم از مادری که سابقه یکبار مرده زایی داشته است در تیر ماه ۱۴۰۲ در بیمارستان کمالی کرج متولد شد . نمره آپگار او در دقیقه اول و پنجم بعد از تولد به ترتیب ۶ و ۷ بوده است . بعد از ۴ روز ، تغذیه از طریق گاواژ شروع شد . بعد از ۱۰ روز طبق ارزیابی اولیه گفتاردرمانگر ، هایپوتونی صورتی دهانی ، عدم تشکیل پد گونه ، بست ضعیف لبی ، عدم ایجاد فشار و مکش مناسب و عدم هماهنگی بلع و مکیدن در نوزاد تشخیص داده شد . گفتاردرمانگر در کنار مداخلات حسی حرکتی از رویکرد مکیدن غیر تغذیه ای استفاده کرد و مادر نیز برای انجام مکیدن غیرتغذیه ای با سینه دوشیده شده یا انگشت قبل ، حین و بعد از تغذیه نوزاد آموزش دید . بعد از ۲۰ روز انجام رویکرد مکیدن غیر تغذیه ای توسط گفتاردرمانگر و مادر هماهنگی بلع و مکیدن ، توالی و سرعت مکیدن و فشار ومکش حین مکیدن افزایش یافت و نوزاد به تغذیه دهانی مستقل دست یافت.

کلیدواژه ها:

نوزاد نارس ، مکیدن غیر تغذیه ای ، تغذیه دهانی مستقل