مارگزیدگی و احتمال قطع عضو

مقدمه/ بیان مساله : مارگزیدگی ازفوریت های پزشکی استکه باید اقدامات فوری مراقبتی در آن صورتپذیرد. گزش، علائم موضعی و علائم سیستمیک داشته و شناسایی آنها از اهمیت بالایی برخوردار است. علائم موضعی، شامل قرمزی، سوزش، تندرنس، تورم، اکیموز و نکروز و علائم سیستمیک شاملتهوع، استفراغ،گیجی، کلاپس و تشنج خواهد بود .شناسایی این علائم درتشخیص به موقع، کاهش عوارض و مرگ ومیر بسیارحیاتی و خطیرمی باشد .معرفی بیمار : مددجو آقای ۶۲ ساله و بدون سابقه بیماری، بدنبال گزشمار و عدم پیگیری و انجام مراقبت های پس از گزش، دچار زخم عمقی دارای بافت نکروزه در ناحیه پاشنه پای راست می شود. علیرغم خون رسانی مناسب وکافی، زخم وی بهبودی نداشته و نهایتا به مرکز درمانی مراجعه نموده و باتشخیص پزشک معالج، کاندید آمپوتاسیون به دلیل استئومیلیت پاشنه می گردد. بیمار به قطع عضو رضایت نداده وبا توصیه یکی از نزدیکان به مرکزچند تخصصی درمان زخم مراجعه می نماید.کنترل عفونت و مدیریت موضعی زخم، به صورت همزمان صورت گرفته و پس از یک دوره درمان ۲ماهه، زخم بهبود می یابد.بحث و نتیجه گیری: در وقایع تهدید کننده حیات، اقدام به موقع، پیگیری بعدی و طی کردن اصولی پروسه درمان، از اقدامات اصلی و با اهمیت است. مراقبت از محل گزش تا بهبودی کامل، می تواند مانع از بروز عفونت و افزایش احتمال آمپوتاسیون شود .آموزش به جامعه در امرفوریت های پزشکی، می توانداز زیان های جانی ومالی و ازکارافتادگی برای افراد به خصوص در سنین بهره وری جلوگیری نماید.

کلیدواژه ها:

فوریت های پزشکی ، مار گزیدگی ، قطع عضو ، استئومیلیت