بررسی شخصیت سهراب در شاهنامه فردوسی منطبق با نظریه ادبی فرمالیسم

سهراب در شاهنامه فردوسی ، یکی از شخصیت های مهم و تاثیرگذار این اپیک است . با توجه به نظریه ادبی فرمالیستی ، می توان به شخصیت سهراب از جنبه های مختلفی نگاه کرد. شخصیت سهراب در شاهنامه به شکلی دقیق و داستانمند تشریح شده است . او به عنوان یک شاعر و شوالیه شجاع و نیکوکار، با توجه به اعمال و واکنش های او شناخته می شود. توصیفات دقیق و شگفت آور فردوسی از تشویق های بی پایه و بی اختصاص سهراب باعث می شود که او به عنوان یک شخصیت پیچیده و متناقض به نظر برسد. فردوسی در توصیف شخصیت سهراب از زبانی فراوان و گویایی استفاده کرده است . او از واژگان و اصطلاحات غنی برای تشریح و درک بهتر شخصیت سهراب استفاده کرده است . سهراب به عنوان یک شخصیت اصلی در داستان ارتباطات ۱ متعددی دارد و با شخصیت های دیگر شاهنامه تعامل دارد. این ارتباطات نقش مهمی در شکل گیری شخصیت و توسعه داستان دارند. با توجه به نظریه ادبی فرمالیستی ، شخصیت سهراب به عنوان یک شخصیت پیچیده و چندبعدی بررسی شده و ارزیابی می شود. از این روی ، توصیفات دقیق و داستانمند، زبان گویای و ارتباطات چندگانه او، بررسی شخصیت سهراب در شاهنامه را به عنوان یک نمونه بارز از به کارگیری مفاهیم نظریه فرمالیستی در ادبیات ایرانی می سازد. در این مقاله به بررسی شخصیت سهراب در شاهنامه فردوسی می پردازیم . این بررسی منطبق با نظریه فرمالیستی انجام می گیرد.

کلیدواژه ها:

سهراب ، شاهنامه ، نظریه های ادبی ، نظریه فرمالیستی