جادو و جادوگری در ادب فارسی

در اشعار و داستان های ادب فارسی ، بسیار زیاد می توان مفاهیم گوناگونی را پیدا کرد که به افسانه ها و یا مسائل مادی و معنوی ارتباط دارند. یک از این دسته مسائل که به کرات در داستانهای ادب فارسی به آن اشاره شده است ، جادو و جادوگری می باشد. جادو در ابواب مختلف تاریخ همواره نقشی اسطورهای و افسانه ای در زندگی بشر بازی کرده است . کتب کهن تاریخی ، افسانه ای ، اسطورهای ، عرفانی و حتی داستانهای حماسی ملل مختلف هماره اشاراتی به جادو داشته اند که به گونه ای با دانش های نهانی در ارتباطاند و این گستردگی ، نفوذ علوم غریبه را در فرهنگ بشر به خوبی نشان می دهد. در پژوهشهای ادب فارسی »طلسم « و یا »جادو« دری ناگشوده و نشکسته باقی مانده که ناشی از ترس و هراس آدمی از ورود به دنیای دانشهای نهانی است ! اما حس کنجکاور بشر همیشه اشتیاقی وصف ناپذیر برای ورود به این قلمرو ممنوعه داشته است . با مطالعه ی دقیق متون کهن پارسی به رسوخ و کنجکاوی این باور پی می بریم . مطالعه حاضر قصد دارد با بررسی مقالات معتبر موجود در زمینه مورد بحث ، به بررسی جادو و جادوگری در ادب فارسی بپردزاد.

کلیدواژه های جادو و جادوگری در ادب فارسی:

جادو و جادوگری ، سحر ، ادب فارسی ، افسانه