پیش بینی کاهش دلبستگی شغلی و بی رمقی شغلی از طریق محرومیت نسبی و احساس ناعدالتی سازمانی معلمان ابتدایی شهر اهواز در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱

هدف از پژوهش حاضر، پیش بینی کاهش دلبستگی شغلی و بی رمقی شغلی از طریق محرومیت نسبی و احساس ناعدالتی سازمانی معلمان ابتدایی شهر اهواز در سال تح صیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۱ بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی معلمان ابتدایی شهر اهوازکه تعداد کل آنها ۴۴۲۸ نفر بودند و نمونه پژوهش شامل ۱۲۰ نفر از معلمان ابتدایی شهر اهواز بود که به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای انتخاب شدهاند. در این پژوهش از پرسشنامه دلبستگی شغلی ادواردز و کلیپاتریک (۱۹۸۴)، پرسشنامه بی رمقی شغلی مازلاک(۱۹۹۱)، پرسشنامه محرومیت نسبی لیوژان جیا(۲۰۲۲) و پرسشنامه عدالت سازمانی کالکیت (۲۰۰۱) استفاده شد.روش تحقیق توصیفی از نوع همبستگی بود و تجزیه و تحلیل دادهها با نرم افزارSPSS ویرایش ۲۳ صورت گرفت ، در این پژوهش از روش آماری ضریب همبستگی ساده پیرسون و رگرسیون استفاده شد. نتایج به دست آمده نشان داد که ضریب همبستگی بین متغیرهای ملاک(دلبستگی شغلی و بی رمقی شغلی ) و متغیرهای پیش بین (محرومیت نسبی و احساس ناعدالتی ) در سطح ۰۵/۰p<معنادار بود، این نتایج بیانگر این ا ست که کاهش دلبستگی شغلی و افزایش بی رمقی شغلی از طریق محرومیت نسبی و احساسناعدالتی سازمانی معلمان ابتدایی شهر اهواز قابل پیش بینی بود، همچنین نتایج همبستگی چندگانه بین متغیر ملاک(دلبستگی شغلی و بی رمقی شغلی ) و متغیرهای پیش بین (محرومیت نسبی و احساس ناعدالتی سازمانی )، نشان داد ۲۵ در صد از واریانس دلبستگی شغلی و ۳۱ درصد از واریانس بی رمقی شغلی توسط محرومیت نسبی و احساس ناعدالتی سازمانی پیش بینی شد.

کلیدواژه ها:

دلبستگی شغلی ، بی رمقی شغلی ، محرومیت نسبی ، احساس ناعدالتی سازمانی