تاثیر عوامل ژنتیکی و زیست -محیطی در بروز درخودماندگی (اتیسم )

اختلال درخودماندگی یک ناهنجاری در برقراری روابط اجتماعی ، تکلم و انجام الگوهای تکراری در رفتار است . در این مقاله سعی کردیم که با پژوهش کتابخانه ای و اینترنتی از منابع معتبر، علل بروز درخودماندگی را شناخته و تا حد ممکن آنها را کنترل کنیم . طبق پژوهش های ما، علم امروزه هنوز به طور دقیق نتوانسته منشاء این ناهنجاری را کشف کند، اما بر اساس آزمایش ها و پژهش های انجام شده، ژنتیک و محیط دو عامل مهم در شکل گیری درخودماندگی هستند. محققان در بررسی دوقلوها از لحاظ ژنتیکی پی بردند که اختلال درخودماندگی تا حد زیادی ارثی است . با این وجود نمی توان نقش عوامل زیستی و محیطی را بی اثر دانست . دانشمندان عوامل متعددی را که از قبل تولد تا دوران نوزادی در نظر دارند که بر تکامل رشدی کودک نقش داشته و می توانند در این فرایند رشدی اختلال وارد کنند و سبب بروز درخودماندگی شوند. امیدواریم که با شناخت عوامل احتمالی پدیدآورنده اختلال درخودماندگی تا حد زیادی از وقوع آن کاهش دهیم .

کلیدواژه ها:

علل بروز درخودماندگی ، وراثت ، جهش های ژنی ، ساختار مغز ، عوامل زیست _محیطی