بررسی اثرگذاری متغیر خودکارآمدی در بهبود پیشرفت تحصیلی در دانش آموزان مقطع متوسطه شهرستان پارس اباد سال تحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲

احساس خود کارآمدی از مهمترین جنبه های ارزیابی خود است ،پژوهش های متعدد در رابطه با این متغیر ها انجام شده که نتایج بدست آمده حاکی از آن است که احساس خودکارآمدی بهبود و وضعیت سلامتی را پیش بینی می کند .یکی از برنامه های مهم بهداشت روانی این است که خود را چنان که هستیم ،بشناسیم و بپذیریم . وبالابردن ظرفیت روان شناختی این امکان را به فرد خواهد دادکه زندگی خود را در سطح مطلوب روانی حفظ کند واین توانایی را به صورت رفتار سازگارانه ۱ ،موثر و مثبت متبلور سازد.، نقش ظرفیت روان شناختی در ارتقاء بهداشت در سه جنبه جسمانی ،روانی واجتماعی بسیار با اهمیت است . خودکارآمدی ، یک مبارزه ی محوری در نظریه شناختی -اجتماعی بندورا است ودر این نظریه کنش افراد به صورت هدفمند ،پیش بینی پذیر باشد و افراد با خود سنجی فعال انگیزشی و اعمالشان را تنظیم می کنند . براساس این دیدگاه افراد دارای باورهای هستند که به وسیله آنها می توانند بر احساسات و اعمال خود تسلط داشته باشند . چگونگی رفتارآدمیان به وسیله باورهای خودکارآمدی آنها قابل پیش بینی است .در پژوهش حاضر با توجه به اهمیت مساله و ویژگی های شناختی و شخصیتی دانش آموزان دبیرستانی که مقارن با سن نوجوانی می باشد و متغیر خودکارامدی به عنوان مولفه تاثیر گذار بر عملکرد تحصیلی موثر می باشند ، لذا با توجه به موارد فوق سوال اصلی پژوهش حاضر این است که آیا بین خود کار آمدی و پیشرفت تحصیلی رابطه وجود دارد ؟

کلیدواژه ها:

آموزش و پرورش ، خودکارامدی ، پیشرفت تحصیلی