شن بازی درمانی درکودکان ابتدایی(مقاله مروری)

استفاده از شن و ماسه سابقه بسیار طولانی در فرایند درمان و التیام بخشی داشته است. محوطه های شنی بیش از این و اکنون از نظر بسیاری از فرهنگ ها دارای خصوصیات حفاظت کننده می باشد(می یانگ و کیم ، ۲۰۱۲). شاید عجیب نباشد که بگوییم شن درمانی جایگاه جدیدی در جهان درمان به ویژه در درمان کودکان یافته است. همچنین علاقه فزاینده به سنت های جایگزین ایجاد شده، به ویژه آن هایی که در زمینه قصه گویی و معنویت و آیین پرستی امتیاز ویژه دارند، زیرا باعث تسهیل ارتباط با شرکت کنندگان می شوند(وار-ویلیامز ، ۲۰۱۲). درمانگران شن بازی کالفی بر این باورند که تصاویر ساخته شده در شن که توسط مراجع خلق شده است، اغلب بازنمایی از کهن الگوهای مختلف برای بیان جهان خود است(سو داوسون ، ۲۰۱۲). فرض کلیدی در شن بازی درمانی این است که مواد انتخاب شده و نحوه قرار دادن اشیاء کوچک در جعبه شن منعکس کننده نگرانی ها و مسائل مربوط به مراجع و عینی و برون سازی این نگرانی هاست. این فرایند به درک بیشتر و تسلط نهایی بر مشکلات منجر می شود(لندرس، ۱۹۹۳). علاوه بر این شن بازی روش مداخله ای است که خطر آن کم و موفقیت آن زیاد است. همچنین فرایند ساختن یک محوطه شنی برای کودکان جذاب است و بیان غیرمستقیمی را بدون نیاز به صحبت کردن در برمی گیرد. تمرکز بر فرایندهای خلاق و غیرکلامی و به فعل درآوردن توانایی های بالقوه فرد، موجب تقویت نیمکره راست مغز می شود که مربوط به فرایندهای ادراکی، حافظه تصویری، تجسم سازی، خیال پردازی، تخیل و احساسات است(برگر ، ۲۰۱۲).