اثر بخشی طرحواره درمانی بر سازمان شخصیت افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی

مقدمه: اختلال شخصیت مرزی یک اختلال روانی رایج است که با میزان بالای خودکشی وتخریب سازمان شخصیت فرد همراهاست و اختلال عملکردی شدیدی که نرخ بالای اختلالات روانی را به خود دارا می باشد و با استفاده زیاد از درمان و هزینه هایبالا برای جامعه مرتبط است. مطالعه حاضر با هدف اثر بخشی طرحواره درمانی بر سازمان شخصیت افراد مبتلا به اختلالشخصیت مرزی انجام پذیرفت. مواد و روش کار : این پژوهش از نوع تجربی است و از طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروهگواه استفاده می باشد. جامعه آماری این پژوهش را کلیه مردان مبتلا به اختلال شخصیت مرزی مراجعه کننده به یکی ازکلینیک های شهرمشهد در سال ۱۴۰۲ تشکیل دادند . ۴۰ مرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی به صورت نمونه گیری دردسترسانتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و یک گروه کنترل قرار گرفتند. گروه آزمایشی اول ۱۲ جلسه مداخله طرحوارهدرمانی را دریافت کردند، گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. در دو مرحله ی پیش آزمون و پس آزمون برای جمعآوری اطلاعات از مصاحبه بالینی ساختار یافته، پرسشنامه سازمان شخصیت کرنبرگ (۲۰۰۲)، استفاده شد. داده ها با کمکآزمون آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که بین میانگین نمره پس آزمونمتغیر وابسته با کنترل اثر پیش آزمون تفاوت معنی داری وجود دارد. به عبارتی میتوان گفت که استفاده از طرحواره درمانی بهطور معنی داری موجب سازماندهی شخصیت ، در مرحله پس آزمون شده است. بحث و نتیجه گیری: اثر بخشی طرحواره درمانیبر سازمان شخصیت افراد مبتلا به اختلال شخصیت مر زی موثر بوده است.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، سازمان شخصیت ، اختلال شخصیت مرزی