اثربخشی روان درمانی مثبت نگر بر افکار خودکشی در بیماران قلبی – عروقی

مقدمه: باتوجه به نقش مشکلات روانشناختی در ابتلا و عود بیماری قلبی – عروقی در افراد، ضروری است تا ضمن شناسایی اینعوامل، نسبت به درمان آنها اقدام نمود. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رواندرمانی مثبت نگر بر افکار خودکشی دربیماران قلبی – عروقی انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی، طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه و مرحله پیگیری۳ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی بیماران قلبی- عروقی مراجعه کننده به یکی از بیمارستان های قلب استان ایلام درسال ۱۴۰۲ بودند. از بین آنها ۳۰ نفر (۱۴ مرد و ۱۶ زن) به روش نمونه گیری هدفمند، به عنوان نمونه پژوهش انتخاب و به صورتتصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گروه گواه (۱۵ نفر)، گمارده شدند. افراد گروه آزمایش، روان درمان مبتنی بر دیدگاهروانشناسی مثبت نگر را در ۶ جلسه، ۶۰ دقیقه ای به صورت انفرادی، دریافت کردند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه افکارخودکشی بک استفاده شد. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس مکرر، تحلیل شد. یافته ها: باتوجه به نتایج پژوهش،در نمره افکارخودکشی با توجه به اثر اصلی مراحل زمانی، اثر اصلی مداخله رواندرمانی و همچنین اثر تعاملی مراحل زمانی با مداخلهروان درمانی، تفاوت معناداری مشاهده شد (۰۱ / ۰ > P). نتیجه گیری: روان درمانی مثبت نگر بر کاهش افکارخودکشی در بیماران قلبی-عروقی دارای اثربخشی و کارایی بود.

کلیدواژه ها:

رواندرمانی مثبت نگر ، اقکار خودکشی ، بیماران قلبی