خوانش داستان رستم و سهراب از دیدگاه نقد تاریخ گرایی نوین

نقدادبی عبارت است از واکاوی لایه های معنایی متن برپایه نظریه ها و روش شناسی هایی که عمدتا از دیگر حوزه های علوم انسانی اخذ شده اند. یکی از این نظریه ها تاریخ گرایی نوین است که در اواخر دهه هفتاد و اویل دهه هشتاد توسط استیون گرینبلت پایه گذاری شد. برخلاف تاریخ گرایی سنتی که از تاثیر یک سویه تاریخ بر ادبیات سخن می گوید، تاریخ گرایی نوین به تاثیر متقابل ادبیات و تاریخ بر یک دیگر باور دارد. در این پژوهش با تکیه بر مطالعات کتابخانه ای و اسنادی کوشیده ایم داستان رستم و سهراب را بر پایه تاریخ گرایی نوین بررسی، گفتمان های آن را شناسایی و تحلیل و دریافت معنایی تازه ای از آن ارائه کنیم. به طور کلی، تعدادی گفتمان در این داستان بازنمایی شده اند که در کشمکش با یکدیگر داستان را پیش می برند. این گفتمان ها عبارت اند از: گفتمان شهریاری (کی کاووس)، گفتمان نیرانی (افراسیاب)، گفتمان پهلوانی رسمی (رستم)، گفتمان پهلوانی غیر رسمی (سهراب)، گفتمان زنان (تهمینه و گرد آفرید) و گفتمان فرمان بردار (دیگر پهلوانان ایرانی و نیرانی).

کلیدواژه ها:

نقدادبی ، تاریخ گرایی نوین ، گفتمان ، شاهنامه ، رستم و سهراب