طراحی الگوی خصوصی سازی در صنعت ورزش ایران

هدف:  هدف از انجام این پژوهش طراحی الگوی پنهان حاکم بر خصوصی سازی در صنعت ورزش ایران بود. روش شناسی: این پژوهش دارای رویکردی کیفی بوده و از نظریه داده بنیاد به عنوان روش تحقیق استفاده شده است. روش گردآوری داد ه ها، مطالعه اسناد بالادستی و مصاحبه های عمیق و باز با ۱۵ نفر از نخبگان آگاه از موضوع مورد بحث بود. روایی این پژوهش توسط مصاحبه شوندگان و سپس اساتید متخصص مورد بررسی قرار گرفت و تایید گردید. پایایی نیز با استفاده از روش توافق درون موضوعی ۸۴/۰ به دست آمد. برای تحلیل داده ها از روش مقایسه مداوم در طی سه مرحله کدگذاری باز، محوری و انتخابی استفاده شده است. یافته ها: در نتیجه تحلیل مصاحبه ها و اسناد بالادستی ۱۱۸ مفهوم کلیدی در قالب ۵۱ مقوله و ۱۱ طبقه اصلی استخراج گردید. طبقه های اصلی شامل الزامات قوانین بالادستی؛ مدیریت تغییر، تحول و تعارض؛ اصلاح ساختار؛ تجاری سازی؛ حرفه ای گرایی؛ خصوصی سازی؛ عوامل بیرونی و فضای سازمانی؛ فقدان عزم ملی و ظاهرسازی؛ ارتقاء نظام نظارت و کنترل؛ بسترسازی و انضباط حرفه ای و توسعه و بین المللی شدن صنعت ورزش می باشند. نتیجه گیری: به نظر می رسد در شرایط موجود، ساختار صنعت ورزش کشور آمادگی لازم برای خصوصی سازی را ندارد و در همه ابعاد خود و با الهام از قوانین بالادستی نیاز جدی به مهندسی مجدد دارد.

کلیدواژه ها:

اسناد بالادستی ، خصوصی سازی ، رویکرد کیفی ، مدیریت تغییر