بررسی تاثیر روش آموزش تعاملی بر خودکارآمدی دانش آموزان دوره ابتدایی شهرستان کوهرنگ

هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر سبک آموزش تعاملی بر خودکارآمدی دانش آموزان دوره ابتدایی بود. طرح پژوهش نیمه آزمایشی و از نوع طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری کلیه دانش آموزان پسر دوره ابتدایی شهرستان کوهرنگ در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳ بودند که از این جامعه تعداد ۶۰ دانش آموز انتخاب شده و به صورت تصادفی در ۲ گروه ( ۳۰ آزمایش) و (۳۰ کنترل) با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شده و جایگزین شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه خودکارآمدی استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده با تحلیل کواریانس انجام گرفت. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش سبک تعاملی بر خودکارآمدی در دانش آموزان تاثیر دارد. در واقع آموزش سبک تعاملی باعث افزایش خودکارآمدی در دانش آموزان میشود. با توجه به اینکه سبک آموزش تعاملی فرایندی پویا است که مستلزم ارتباط و عمل متقابل بین دانش آموزان و معلمان است؛ بنابراین استفاده از این روش میتواند میزان خودکارآمدی دانش آموزان را بهبود بخشد.

کلیدواژه ها:

خودکارآمدی ، سبک آموزش تعاملی ، دانش آموزان.