اندازه گیری مقاومت ویژه الکتریکی بتن با روش های حجمی، سطحی، گالواپالس و هدایت الکتریکی

فرسودگی سازه های بتن مسلح یکی از مسایل بسیار مهم است که هزینه تعمیر یا جایگزینی آن ها باعث به وجود آمدن خسارات اقتصادی بسیار زیادی می شود. یکی از دلایل عمده این آسیب دیدگی ها، خوردگی آرماتورهای فولادی مدفون در بتن است. اندازه گیری میدانی مقاومت الکتریکی بتن، اساسا به عنوان شاخصی از فعالیت خوردگی آرماتورها استفاده می شود. مقاومت الکتریکی جزء مهمی از سلول خوردگی است. مقاومت بیشتر، باعث عبور جریان خوردگی کمتر بین نواحی آندی و کاتدی فولاد است. درنتیجه، مقاومت الکتریکی نقش مهمی را در کنترل نرخ خوردگی فولاد مسلح کننده بازی می کند. در این تحقیق روش های مختلف اندازه گیری مقاومت ویژه الکتریکی بتن ازجمله روش حجمی، سطحی (ونر)، گالواپالس و روش استاندارد هدایت الکتریکی ASTM C۱۷۶۰ با یکدیگر مقایسه می گردند. بدین منظور دو مخلوط بتن معمولی با نسبت آب به سیمان ۴/۰ و مقدار مواد سیمانی ۳۷۵ و ۴۲۵ کیلوگرم در مترمکعب و ۳ مخلوط بتن خودتراکم با نسبت آب به سیمان ۴/۰ شامل طرح حاوی مواد لزجت زا، طرح حاوی پودر سنگ و طرح فاقد افزودنی ساخته شد و آزمایش های برنامه ریزی شده در سنین ۷ و ۲۸ و ۹۰ روز بر روی آن ها انجام شد. نتایج نشان دهنده وجود ارتباط قوی میان روش های مختلف اندازه گیری است.

کلیدواژه ها:

مقاومت ویژه الکتریکی ، هدایت الکتریکی ، خوردگی