بررسی رابطه بین مقاومت لغزشی و عمق متوسط بافت در روسازی های بتنی

مقاومت لغزندگی و ضریب اصطکاک سطح از عوامل موثر بر تعداد و شدت تصادفات جاده ای می باشند. در ساخت روسازی های بتنی جهت بهبود مقاومت لغزندگی روی سطح آن بافت درشت ایجاد می کنند. در این پژوهش جهت ایجاد بافت درشت در سطح روسازی بتنی، از روشهای کشیدن برس پلاستیکی (موازی و عمود بر جهت حرکت ترافیک)، چمن مصنوعی و گونی بر روی بتن تازه و شیارزنی بتن سخت شده استفاده شده است. عمق متوسط بافت و مقاومت لغزشی سطح، به ترتیب با آزمایش های پخش ماسه و آونگ انگلیسی تعیین شد. از مهمترین نتایج این پژوهش می توان به اثبات تاثیرگذاری بافت درشت روسازی بر مقاومت لغزشی اشاره کرد. در نمونه های بافت دار شده توسط کشیدن چمن مصنوعی، برس پلاستیکی موازی با جهت حرکت، و رویه های بدون بافت درشت، ضریب همبستگی روابط به دست آمده بیش از ۸/۰ است. با توجه به نتایج تحقیق، برس کشی بر روی بتن تازه به صورت عمود بر جهت حرکت ترافیک، با دارا بودن عدد آونگی متوسطی برابر ۵/۱۰۳ واحد بیشترین مقاومت لغزشی را در بین انواع بافت ایجاد شده به خود اختصاص داده است و با افزایش عمق متوسط بافت مقاومت لغزندگی آن نیز بیشتر می شود. در این تحقیق همچنین نشان داده شد که در روسازی هایی که بر روی سطح آنها بافت درشت ایجاد نشده است، کاهش (افزایش) اندک عمق متوسط بافت منجر به کاهش (افزایش) زیاد در مقاومت لغزشی روسازی می شود.

کلیدواژه ها:

روسازی بتنی ، مقاومت لغزشی ، بافت درشت ، پخش ماسه ، آونگ انگلیسی