تحلیل شکل پذیری محل اتصال در اعضاء ساخته شده از بتن خود متراکم (SCC)

در آئین نامه های طراحی، تحلیل اتصالات تیر به ستون در سازه های بتن مسلح به فراموشی سپرده شده است. اخیرا، در تعداد محدودی آئین نامه ها، روش طراحی این اعضای مهم برای بتن های معمولی (بتن هائی که نیاز به ویبره کردن دارند) آورده شده است. اغلب چنین اعضائی از تراکم بالای میلگرد برخوردار بوده و امکان عبور و ویبره کردن مناسب بتن (معمولی) نمی باشد. در این صورت، استفاده از بتن نسل جدید معروف به بتن خود متراکم (Self Compacting Concrete, SCC) بدون نیاز به ویبره کردن، میتواند نه تنها یک مزیت بلکه تحولی اساسی در چنین اعضائی تلقی گردد. از خصوصیات ویژه SCC، می توان به کارایی بالا، مقاومت زیاد در برابر جدا شدگی، عدم نیاز به ویبره داخلی و یا بدنه قالب جهت تراکم و تسریع در عملیات ساخت و ساز اشاره کرد. در مناطق زلزله خیز، طراحی اعضاء بر اساس شکل پذیری منجر به ایمنی بیشتر آنها نسبت به سایر روشهای طراحی میگردد.. در تحقیق حاضر، بعضی از پارامترهای تاثیرگذار جهت طراحی شکل پذیری اتصال در اعضای بتن خودمتراکم و همچنین مراحل عملکردی آنها مورد بررسی قرار گرفته است. تعداد دو عدد اتصال شبیه سازی شده و با بتن خودمتراکم با درصد فولاد کششی و فشاری متغیر ساخته و بصورت آزمایشگاهی تحت بار فزاینده تا مرحله تخریب بارگذاری شده است. مقادیر کرنش در ارتفاع مقاطع و محل اتصال (میلگرد و بتن) و خیز در نقاط مختلف در طول عضو قرائت گردیده و مورد بررسی قرار گرفته است. از اهداف این تحقیق گزارش مشاهدات عینی رفتار شکل پذیری اتصال و نوع شکست مقاطع مورد آزمایش ساخته شده از بتن خود متراکم و مقایسه نتایج بدست آمده با نتایج تئوریک آئین نامه ای بتن های معمولی می باشد.

کلیدواژه ها:

اتصال ، بتن خودمتراکم (SCC) ، درصد فولاد کششی و فشاری ، شکل پذیری و عملکرد