تحلیل علل پیشتازی چین نسبت به کشورهای آسیای جنوب شرقی در سیاست خارجی شرق گرایانه ایران

ایران علاوه بر پیوندهای تاریخی با آسیای جنوب شرقی ، از دهه ۱۹۹۰ در قالب انعقاد قراردادهای سرمایه گذاری و فروش نفت و گاز روابط خود را با کشورهای منطقه گسترش داد. هرچند با تشدید تحریم های اقتصادی این قراردادها عملی نشدند. در حوزه سیاسی نیز ایران موفق به جلب همراهی مالزی و اندونزی در پرونده هسته ای شد. ضمن آنکه پیوستن ایران به پیمان مودت و همکاری و ابراز تمایل برای عضویت در مجمع منطقه ای آسه آن نیز گویای اهمیت همکاری با این منطقه برای ایران است . با این حال مشاهده می شود در عمل ، این منطقه به اندازه چین در سیاست خارجی شرقگرایانه ایران مورد توجه قرار نگرفته است . هدف مقاله پاسخگویی به چرایی این مساله است . بنابراین با استفاده از روش کیفی فرضیه زیر مورد بررسی قرار می گیرد: »آنچه صرف نظر از مسائل اقتصادی چین را در سیاست خارجی شرقگرایانه برای ایران مهم می سازد، تقابل با آمریکا است که برای چین از منظر ژئوپلیتیک قدرت جهانی و برای ایران از دو بعد هستی شناسی و ژئوپلیتیک قدرت منطقه ای مهم است . این در حالیست که کشورهای آسیای جنوب شرقی به واسطه عدم تقابل هستی شناسانه و ژئوپلیتیک با آمریکا نیاز ایران را برطرف نمی سازند.«

کلیدواژه ها:

شرق گرایی ، چین ، آسیای جنوبشرقی ، امنیت هستی شناسانه ، ژئوپلیتیک .