اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت به خود بر سبک های تنظیم هیجان و حساسیت اضطرابی در بین دانش آموزان تک والد متوسطه اول ناحیه پنج شهر تبریز

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت به خود بر سبک های تنظیم هیجان و حساسیت اضطرابیدر دانش آموزان تک والد با نشانه های اضطراب بود. روش این پژوهش نیمه آزمایشی (پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل)است. جامعه آماری این پژوهش کلیه دانش آموزان تک والد مشغول به تحصیل در مدارس مقطع متوسطه اول ناحیه ۵ شهر تبریزدر نیمسال اول سالتحصیلی ۱۴۰۳-۱۴۰۲ بودند. تعداد افراد نمونه آماری بر اساس طرح پژوهش و طبق نظر دلاور (۱۳۹۹) بصورت در دسترس و بصورت تصادفی ۲ گروه ۱۵ نفری و در مجموع ۳۰ نفر در نظر گرفته شد. جهت گردآوی اطلاعات از پرسشنامه هایسبک های تنظیم هیجان توسط گراس و جان (۲۰۰۳) و حساسیت اضطرابی تیلور و کوکس (۱۹۹۸) استفاده شد. جلسات آموزشدرمان مبتنی بر شفقت به خود بر اساس طرح درمانی گیلبرت (۲۰۰۹) به روش گروهی در ۸ جلسه ۱ ساعته در گروه آزمایشمربوطه اجرا شد. نتایج حاصل از تحلیل داده های پژوهش نشانداد که درمان مبتنی بر شفقت به خود بر بهبود سبک های تنظیمهیجان در دانش آموزانتک والد با نشانه های اضطراب به میزان ۰/۳۶ واحد تاثیر دارد و این روش درمانی بر بهبود سطح ارزیابی در دانش آموزانتک والد با نشانه های اضطراب به میزان ۰/۱۶ و بر کاهش سطح سرکوبی در دانش آموزانتک والد با نشانه های اضطراببه میزان ۰/۲۴ واحد تاثیر دارد. همچنین درمان مبتنی بر شفقت به خود بر کاهش سطح حساسیت اضطرابی در دانش آموزان تک والد با نشانه های اضطراب به میزان ۰/۱۶ واحد تاثیر دارد.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر شفقت به خود ، سبکهای تنظیم هیجان ، حساسیت اضطرابی ، اضطراب