محصوریت کالبدی مجموعه های مسکونی و تاثیر آن بر ارتقا حس تعلق اجتماعی ساکنان (مطالعه موردی مجموعه مسکونی سعیدیه و امام خمینی همدان)

چنین دهه است که پیدایش و گسترش مجموعه های مسکونی با محدودههای کالبدی محصور و قابل کنترل و بحث در خصوص پیامدهای اجتماعی زندگی در آنها، توجه پژوهشگران را به خود جلب کرده است . در ادبیات مسکن سازی ، اختلافهای زیادی در خصوص ادراک حس تعلق اجتماعی ، به عنوان شاخصی برای کیفیت زندگی اجتماعی ساکنان مجموعه های مسکونی محصور وجود دارد. مطالعات نشان می دهند که مجموعه های مسکونی محصور می توانند هم موجب افزایش و هم کاهش حس تعلق اجتماعی شوند. باتوجه به اهمیت حس تعلق اجتماعی ، این پژوهش سعی کرده است با تدقیق عوامل موثر بر شکل گیری و ارتقای آن در مجموعه های مسکونی محصور به بررسی آن بپردازد. در این تحقیق ، با استفاده از روش پیمایش و بهرهگیری از شیوه نمونه گیری خوشه ای و توزیع پرسش نامه ، حس تعلق اجتماعی ۳۶۰ نفر از ساکنان بالای بیست سال، دو مجموعه مسکونی محصور در شهر همدان تحلیل شده است . یافته ها نشان می دهد متغیرهای پیوند اجتماعی محلی ، اعتماد و کنترل اجتماعی ، احساس امنیت ، مدت اقامت ، استفاده از فضای عمومی و وجود کاربری های مختلط ، رابطه معناداری با حس تعلق اجتماعی دارند.مطابق نتایج تحقیق ، میزان حس تعلق اجتماعی در میان ساکنان مجموعه های مسکونی محصور ، بالا نیست . نتیجه تحقیق ، تاییدکننده آن دسته از دیدگاه های مخالف در ادبیات است ، که بر روی هزینه های اجتماعی مجموعه های مسکونی محصور تاکید می کنند. بر این اساس، مجموعه های مسکونی محصور می توانند یک مانع در برابر تعامل باشند و ممکن است بر مشکلات ایجاد شبکه های اجتماعی که فرصتی برای فعالیت های اجتماعی و اقتصادی فراهم می آورند، بیفزایند.

کلیدواژه ها:

مجموعه مسکونی محصور ، حس تعلق اجتماعی ، فضای عمومی ، همدان.