حقوق کودکان برای ورزش در محیطی امن و سالم

طبق کنوانسیون حقوق کودک سازمان ملل متحد، هر کودکی حق دارد در محیطی سالم و ایمن ورزش کند (ماده ۱۹). بااین حال، تحقیقات نشان می دهد که کودکان ورزشکار، انواع مختلفی از خشونت را در ورزش تجربه می کنند. خشونت برای کودکان مضر است، زیرا اثرات آن ممکن است قابل توجه و طولانی مدت باشد. علاوه بر این، کودکان اغلب در شناسایی و واکنش به خشونت مشکل دارند. در این مقاله، منظور از کودکان ورزشکار، ورزشکاران زیر ۱۸ سال است (ماده ۱ کنوانسیون حقوق کودک). پژوهش حاضر به دنبال پاسخ به این سوالات است: (۱) چگونه کنوانسیون حقوق کودک از کودکان در ورزش محافظت می کند؟ (۲) آیا می توان از طریق خودتنظیمی ورزشی بدنه های ورزشی و راه حل های حقوقی از حقوق کودکان به طور موثر حمایت کرد؟ (۳) چه کسی مسئول حفظ حقوق کودکان در ورزش است؟ همچنین، هدف پژوهش شناسایی نقاط قوت، ضعف علمی و اجرائی در رابطه با حقوق کودکان در ورزش در ایران بوده است. سطح تحلیل پژوهش در سطح کلان و ساختاری است؛ به این شکل که همه برنامه ها، اقدامات و ساختارها در رابطه با حقوق کودک شناسایی و سپس با استفاده از روش مونوگرافی و تکنیک های تحلیل تطبیقی، ساختاری، تحلیل اسنادی، بیان مشاهدات و تجربیات مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته اند. نتیجه نشان داد که کنوانسیون حقوق کودک به صراحت هرگونه خشونت علیه کودکان را در تمام بخش های جامعه ازجمله ورزش ممنوع می کند. مسئولیت اجرای این ممنوعیت بر عهده کشورهای عضو و نهادهای ورزشی است. مسئولیت همیشه بر عهده بزرگسالان است. تحقق کامل حقوق کودکان مستلزم اقدام درزمینه های متعدد ازجمله قانون گذاری، اطلاعات، آموزش و منابع است.

کلیدواژه ها:

ورزش ، حقوق ، کودک ، خشونت ، قانون