تعیین اثر درمان پذیرش و تعهد در تحمل پریشانی زوجین در آستانه طلاق

طلاق یک اتفاق غیرمنتظره و آسیب زا است که می تواند برای برخی از افراد متاهل اتفاق بی افتد، لذا مطالعه حاضر باهدف تعیین اثر درمان پذیرش و تعهد در تحمل پریشانی زوجین در آستانه طلاق انجام شد. روش مطالعه حاضر نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش زوجین متقاضی طلاق مراجعه کننده به مراکز مشاوره خانواده ناحیه یک آموزش وپرورش بهارستان در فصل تابستان سال ۱۴۰۱ بودند که تعداد ۳۰ زوج با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با روش تصادفی در دو گروه مساوی (هر گروه ۱۵ زوج) جایگزین شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل مقیاس تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (۲۰۰۵) بود. درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد: جلسات درمان مبتنی بر تعهد و پذیرش توسط متخصص روان-شناس بالینی که دوره آموزشی در این زمینه را دیده بود در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای به مدت دو ماه و هر هفته یک جلسه در مرکز مشاوره به صورت گروهی اجرا شد؛ اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ و با آزمون آماری تحلیل کوواریانس تک متغیره انجام شد. نتایج نشان داد درمان پذیرش و تعهد باعث تغییر تحمل پریشانی در زوجین متقاضی طلاق شد؛ به عبارت دیگر روش مداخله پذیرش و تعهد باعث افزایش تحمل پریشانی زوجین در آستانه طلاق شد، بنابراین در حوزه سلامت روان، متخصصان می توانند از درمان پذیرش و تعهد به عنوان مداخله ای موثر در بهبود تحمل پریشانی زوجین در آستانه طلاق استفاده کنند.

کلیدواژه ها:

درمان پذیرش و تعهد ، تحمل پریشانی ، زوجین ، طلاق.