همسنجی اثربخشی زوج درمانی مثبت نگر و مبتنی بر پذیرش و تعهد بر سازگاری و دلزدگی زناشویی زوجین متقاضی طلاق- مورد مطالعه: جنوب شهر تهران

سیر صعودی آمار طلاق و وجود تعارضات و آشفتگیهای روابط زوجین، انگیزه پژوهشگران را برای یافتن روشهای مداخله ای مقرون به صرفه جهت کاهش مشکلات زوجین افزایش داده است؟ پژوهش حاضر با هدف همسنجی تاثیر زوج-درمانی مثبت نگر و مبتنی بر پذیرش و تعهد روی دلزدگی زناشویی زوجین متقاضی طلاق انجام گرفت. روش پژوهش نیمه آزمایشی و از طرح پیش آزمون-پس آزمون استفاده شد. جامعه آماری پژوهش، همه زوجینی که متقاضی طلاق در جنوب شهر تهران بو. نمونه در برگیرنده ۲۱ زوج ۷) زوج در هر گروه) بودند که به روش نمونه گیری دسترس با جایگزینی تصادفی انتخاب شدند. گروه زوجدرمانی مثبتنگر و مبتنی بر پذیرش و تعهد در ۸ جلسه درمانی قرار گرفتند. در حالیکه این مدت گروه کنترل هیچ مداخلهای قرار نگرفت. ابزار پژوهش، پرسشنامه دلزدگی زناشویی و سازگاری زناشویی بود که زوجهای هر سه گروه در دو مرحله پیش آزمون-پس آزمون آن را تکمیل کردند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که هر دو درمان تاثیر معناداری بر دلزدگی زناشویی داشتند اما تاثیر زوجدرمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد روی دلزدگی زناشویی زوجین متقاضی طلاق بیشتر است .(p ۰/۰۵) از یافته های پژوهش حاضر، میتوان در راستای مداخلات بالینی و درمانی برای کاهش دلزدگی زناشویی به ویژه درباره زوجین متقاضی طلاق استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

زوج درمانی مثبت نگر ، زوجدرمانی پذیرش و تعهد ، سازگاری زناشویی ، دلزدگی زناشویی ، زوجین متقاضی طلاق