نظریه ذهنیت و روانشناسی مدرسه

نظریه ذهنیت یک نظریه انگیزش پیشرفت است که بر مفهوم انعطاف پذیری توانایی ها متمرکز است. بر اساس نظریه ذهنیت، دانش آموزان تمایل دارند یا ذهنیت رشد یا ذهنیت ثابتی در مورد هوش خود داشته باشند. دانش آموزان با ذهنیت رشد تمایل دارند باور کنند که هوش انعطاف پذیر است در حالی که دانش آموزان با ذهنیت ثابت تمایل دارند که بر این باور باشند که هوش غیرقابل تغییر است. ذهنیت دانش آموز می تواند بر عوامل روانی و رفتاری مهمی از جمله واکنش به شکست پشتکار و سطح تلاش و انتظارات موفقیت که در نهایت بر پیشرفت تحصیلی تاثیر می گذارد، تاثیرگذار باشد. ذهنیت ها را می توان تغییر داد و مداخلاتی برای ترویج ذهنیت رشد بیشتر ایجاد شده است. ذهنیت رشد به دانش آموزان اجازه می دهد تا چالش ها را به عنوان فرصتی برای پیشرفت ببینند. نظریه ذهنیت با لذت از یادگیری مرتبط است و انگیزه را در مدرسه افزایش می دهد. روانشناسان مدرسه اغلب با دانش آموزانی با تفاوت های یادگیری و یا نگرانی های مربوط به سلامت روانی کار می کنند که به ویژه در معرض خطر پیشرفت تحصیلی ضعیف هستند و محققان تاثیر مهمی را که ذهنیت رشد می تواند برای این دانش آموزان آسیب پذیر داشته باشد نشان داده اند. روانشناسان مدرسه به خوبی می توانند نظریه ذهنیت را در محیط مدرسه بگنجانند تا از دانش آموزانی که به آنها خدمت می کنند به بهترین شکل حمایت کنند. هدف از این بررسی ارائه یک مقاله مروری از نظریه ذهنیت و مداخلات ذهنی برای افراد دارای ناتوانی های یادگیری و چالش های سلامت روان است. همچنین این پژوهش به روانشناسان کمک می کند تا در مدرسه نظریه ذهنیت را در عمل بگنجانند تا از تغییر ذهنیت ثابت به یک ذهنیت رشد برای همه دانش آموزان حمایت کنند.

کلیدواژه ها:

نظریه ذهنیت ، روان شناسان مدرسه ، انگیزه ، تفاوت های شخصیتی ، سلامت روان