بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر ناگویی هیجانی بیماران قلبی – عروقی

مقدمه: باتوجه به نقش مشکلات روانشناختی در ابتلا و عود بیماری قلبی – عروقی در افراد، ضروری است تا ضمن شناساییاین عوامل، نسبت به درمان آنها اقدام نمود. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر ناگویی هیجانیبیماران قلبی – عروقی انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی، طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه و مرحلهپیگیری ۳ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی بیماران قلبی- عروقی مراجعه کننده به بیمارستان قلب امام رضا (ع)شهر مشهد در سال ۱۴۰۲ بودند. از بین آنها ۳۰ نفر ( ۱۴ مرد و ۱۶ زن) به روش نمونه گیری هدفمند، به عنوان نمونه پژوهشانتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش ۱۵ نفر و گروه گواه ۱۵ نفر، گمارده شدند. افراد گروه آزمایش، طرحوارهدرمانی را در ۸ جلسه، ۶۰ دقیقه ای به صورت انفرادی، دریافت کردند. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های آلکسی تیمیاتورنتو- ۲۰ (بگبی و همکاران، ۱۹۹۴ ) استفاده شد. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس مکرر، تحلیل شد.یافته ها: باتوجه به نتایج پژوهش، در نمره های متغیر نارسایی هیجانی و مولفه های آن شامل؛ دشواری در شناسایی احساسات،دشواری در توصیف احساسات و تفکر عینی ، با توجه به اثر اصلی مراحل زمانی، اثر اصلی مداخله طرحواره درمانی تفاوتمعناداری مشاهده شد ۰۱ / ۰ > P. نتیجه گیری: طرحواره درمانی بر کاهش ناگویی هیجانی در بیماران قلبی- عروقی دارایاثربخشی و کارایی بود.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، ناگویی هیجانی ، بیماری مزمن ، بیماران قلبی