بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر بازداری هیجانی در نوجوانان

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر بازداری هیجانی در نوجوانان پسر شهر مشهد بود. روش پژوهشنیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل همراه با مرحله پیگیری - ۲ ماهه بود. در این پژوهش جامعه آماریکلیه نوجوانان پسر مراجعه کننده به کلینک های مراکزمشاوره شهرمشهد در سال ۱۴۰۳ - ۱۴۰۲ بود. در مرحله اول با استفادهاز روش نمونه گیری در دسترس تعداد ۳۰ نفر انتخاب و سپس به شیوه تصادفی ساده در یک گروه آزمایش ۱۵ نفر و یکگروه کنترل ۱۵ نفر جایگزین شدند. گروه آزمایش تحت آموزش طرحواره درمانی قرار گرفتند؛ اما گروه کنترل هیچگونهمداخله ای دریافت نکرد و در لیست انتظار باقی ماند. از پرسشنامه کنترل هیجانی ECQ راجر و نجاریان ۱۹۸۹ به منظورگردآوری اطلاعات استفاده شد. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار SPSS نسخه۲۸ در دو بخش توصیفی و استنباطی (تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر) انجام پذیرفت. نتایج نشان داد طرحواره درمانی درمرحله پس آزمون و پیگیری نسبت به گروه کنترل اثربخشی معناداری بر بازداری هیجانی در نوجوانان پسر داشتهاست ۰۵ / ۰ > P. بر اساس نتایج پژوهش حاضر، میتوان گفت که طرحواره درمانی می تواند به عنوان یک شیوه درمانی مناسببرای بهبود بازداری هیجانی در نوجوانان پسر به کار برده شود.

کلیدواژه ها:

طرحواره درمانی ، بازداری هیجانی ، نوجوانان