اثربخشی درمان شناختی-رفتاری بر خودکارآمدی، تاب آوری، سلامت روان و اختلال خواب کادر درمان شاغل در بخش های کرونا

زمینه و اهداف: کادر درمان بیمارستان ها بسیار در معرض این ویروس SARS-CoV-۲ قرار دارند و به همین علت احتمال بروز اختلالات روان شناختی در آنها وجود دارد. هدف پژوهش حاضر، اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر خودکارآمدی، تاب آوری، سلامت روان و اختلال خواب کادر درمان شاغل در بخش های کرونا بود. روش بررسی: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه بود. تعداد ۳۰ نفر از کادر درمان درگیر مراقبت از بیمارن مبتلا به کووید-۱۹ در بیمارستان شهید مدرس تهران با استفاده از نمونه گیری هدفمند و در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. جلسات درمان شناختی رفتاری به صورت فردی و در ۸ جلسه ۱۲۰ دقیقه ای و یک جلسه در هفته برگزار شد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های خودکارآمدی عمومی (GSE-۱۰)، تاب آوری، سلامت روان (GHQ-۲۸) و شاخص شدت بی خوابی (ISI) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد درمان شناختی رفتاری بر خودکارآمدی، تاب آوری ، سلامت روان به صورت مثبت و معناداری و در اختلال خواب به صورت منفی و معناداری اثرگذار بوده است (۰.۰۰۱>p). نتیجه گیری: به طور کلی نتایج حاکی از تاثیر معنادار یک دوره درمان شناختی رفتاری بر برخی متغیرهای روان شناختی بود و می توان پیشنهاد کرد از این روش برای درمان اختلالات کادر درمان شاغل در بخش های کرونا در بیمارستان ها و مراکز درمانی استفاده شود.

کلیدواژه ها:

COVID-۱۹ ، Hospital Medical Staff ، Cognitive-Behavioral Therapy ، Resilience ، Mental Health ، Sleep Disorder ، کووید­۱۹ ، کادر درمانی بیمارستانی ، درمان شناختی رفتاری ، تاب آوری ، سلامت روان ، اختلال خواب