پاسخ فعالیت هوازی فزاینده حاد به همراه تحریک الکتریکی بر برخی از نشانگرهای آنژیوژنز موش های صحرایی القاء شده با ایزوپروترونول

زمینه و اهداف: فعالیت ورزشی یک عامل مهم و محافظت کننده پس از بیماری های قلبی عروقی است. هدف این مطالعه بررسی پاسخ فعالیت هوازی فزاینده حاد به همراه تحریک الکتریکی بر برخی از نشانگرهای آنژیوژنز موش های صحرایی القاء شده به ایزوپروترونول (ISO) بود. روش بررسی: در این مطالعه تجربی کنترل شده با گروه شاهد ۵۰ سر موش صحرایی نر ویستار (۸ هفته ای با وزن ۱۵±۲۱۰ گرم) پس از القاء آنفارکتوس با ISO (۱۵۰ میلی گرم/کیلوگرم) به طور تصادفی به ۵ گروه ۱۰ تایی سالم، آنفارکتوس، فعالیت ورزشی، تحریک الکتریکی و فعالیت ورزشی با تحریک الکتریکی تقسیم شدند. گروه های مداخله برای یک جلسه تحت فعالیت ورزشی فزاینده (با سرعت ۱۰ تا ۱۸ متر/دقیقه و مدت ۵۰ دقیقه) و تحریک الکتریکی (فوت شوک با شدت ۰.۵ میلی آمپر و مدت ۲۰ دقیقه) قرار گرفتند. پس از تمرین و بی هوشی، نمونه خون وریدی سطوح سرمی VEGF و TSP۱ جمع آوری گردید و به روش الایزا مورد ارزیابی قرار گرفت. برای آنالیز داده ها از آزمون تحلیل واریانس دوطرفه در سطح معنی داری ۰.۰۵>p استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد القاء موش های صحرایی با ISO منجر به افزایش معنی دار سطوح سرمی VEGF و TSP۱ در کلیه گروه ها شد (۰.۰۰۰۱=p). همچنین فعالیت ورزشی افزایش غیرمعنی دار سطوح سرمی VEGF و کاهش غیرمعنی دار TSP۱ موش های صحرایی آنفارکته در کلیه گروه ها نسبت به آنفارکتوس را به همراه داشت. نتیجه گیری: فعالیت هوازی فزاینده و تحریک الکتریکی اثرات مثبتی بر فرایند آنژیوژنز داشته است، اما به دلیل معنی دار نبودن نیاز به مطالعات بیشتری جهت رشد و توسعه عروق مویرگی جدید در نمونه های آنفارکته است.

کلیدواژه ها:

Aerobic Exercise ، Myocardial Infarction ، VEGFs ، TSP-۱ ، ورزش هوازی ، آنفارکتوس میوکارد ، VEGF ، TPS-۱