بررسی اثر توام تمرین هوازی با رزوراترول برسطح SIRT۱ و PGC-۱α عضله دوقلوی موش های صحرایی بعد از آسیب طناب نخاعی

سابقه و هدف: آتروفی عضلات اسکلتی ناشی از آسیب طناب نخاعی (SCI) می تواند باعث اختلال در عملکرد متابولیک سیستمیک به صورت ثانویه، مانند عدم تحمل گلوکز، دیابت نوع ۲ و مقاومت به انسولین شود. از طرف دیگر گیرنده فعال کننده تکثیر پروکسی زوم گاما هم فعال ساز-۱ آلفا (PGC-۱α)، سیرتوئین-۱ (SIRT۱)، عوامل شناخته شده و پروتئین های مرتبط درگیر در آتروفی عضلات اسکلتی می باشند. بنابراین هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر تمرین هوازی همراه با مصرف رزوراترول بر سطح SIRT۱ و PGC-۱α در عضله دوقلو موش های صحرایی بعد از آسیب طناب نخاعی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی، تعداد ۳۶ سر رت نر نژاد ویستار با سن هشت هفته به صورت تصادفی در ۴ گروه شامل کنترل، رزوراترول، تمرین و رزوراترول+تمرین (هر گروه ۹ سر) قرار داده شدند. پس از بی هوشی، یک برش در خط وسط و روی برجستگی های مهره ای ایجاد شد، سپس عضلات و لامینای مهره T۹ بدون آسیب رساندن به سخت شامه برداشته شد، آسیب نخاعی با اعمال ضربه توسط وزنه ده گرمی از ارتفاع ۲۵ میلی متری بر روی نخاع در قطعه T۱۰ ایجاد گردید. بعد از اطمینان از آسیب نخاعی، رزوراترول با دوز ۱۰ میلی گرم به ازای هر کیلوگرم به صورت درون صفاقی و روزانه (هر روز صبح به مدت ۴ هفته) تزریق شد. به موش های سایر گروه ها به مقدر مشابه سالین تزریق گردید. تمرین هوازی به کمک سیستم حمایت وزن، به مدت ۴ هفته، هر هفته ۵ جلسه، هر جلسه ۵۸ دقیقه و با شدت ۲۰ متر در دقیقه انجام شد. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین عضله دوقلو پای راست تمامی موش های صحرایی برداشته شد. سطح SIRT۱ و PGC-۱α عضله دوقلو به روش الایزا اندازه گیری شد. نتایج با استفاده از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی LSD تحلیل شد. یافته ها: سطح SIRT۱ عضله دوقلو موش های مبتلا به SCI در گروه های رزوراترول و تمرین + رزوراترول نسبت به گروه کنترل بالاتر بود (مقادیر P به ترتیب ۰۰/۲۳ و۰۰/۰۷)، اما سطح این شاخص با وجود افزایش در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری مشاهده نشد (۰/۳۹۹=P). سطح SIRT۱ عضله دوقلو در موش های مبتلا به SCI گروه تمرین+ رزوراترول به طور معنی داری نسبت به گروه تمرین بالاتر بود (۰/۰۳۸=P). سطح PGC-۱α عضله دوقلو موش های مبتلا به SCI در گروه های تمرین و تمرین + رزوراترول نسبت به گروه کنترل بالاتر بود (مقادیر P به ترتیب ۰/۰۲۴ و ۰۰/۰۷)، اما سطح این شاخص با وجود افزایش در گروه رزوراترول نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری مشاهده نشد (۰/۴۹۹=P). سطح PGC-۱α عضله دوقلو در موش های مبتلا به SCI گروه تمرین+ رزوراترول به طور معنی داری نسبت به گروه رزوراترول بالاتر بود(۰/۰۲۳=P). استنتاج: این نتایج نشان دهنده تاثیر مثبت مصرف رزوراترول بر سطح SIRT۱ و هم چنین تمرین هوازی بر سطح PGC-۱α عضله دوقلو در موش های مبتلا به SCI می باشد. اشاره شده است که افزایش بیان SIRT۱ و افزایش PGC-۱α متعاقب آن را در پی دارد که منجر به افزایش تعداد میونوکلئوس ها می شود که روند ترمیم پس از آسیب را بهبود می بخشد و با تنظیم افزایشی و کاهش فرآیندهای کاتابولیک در هیپرتروفی عضلانی نقش فعالی دارد. بنابراین تمرین هوازی همراه با مصرف رزوراترول می تواند با تاثیر بر سطح SIRT۱ و PGC-۱α عضلانی از آتروفی ایجاد شده در اثر آسیب نخاعی در عضلات پایین تر از سطح آسیب، جلوگیری نماید.

کلیدواژه ها:

aerobic training ، resveratrol ، SIRT۱ ، PGC-۱α ، Spinal cord injury ، تمرین هوازی ، رزوراترول ، SIRT۱ ، PGC-۱α ، آسیب نخاعی