ارزیابی تدریس مشارکتی وسخنرانی بر انگیزه ویادگیری درس قرآن در دانش آموزان ششم ابتدائی

هدف از این پژوهش، ارزیابی تاثیر روش های تدریس مشارکتی و سخنرانی بر انگیزه و یادگیری درس قرآن در دانش آموزان پایه ششم ابتدائی است. این پژوهش با استفاده از روش شبه تجربی و با انتخاب ۶۰ دانش آموز از دو کلاس مختلف به عنوان نمونه آماری انجام شد. یکی از کلاس ها به عنوان گروه آزمایش تحت آموزش با روش مشارکتی و کلاس دیگر به عنوان گروه کنترل تحت آموزش با روش سخنرانی قرار گرفت. ابزارهای جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه انگیزه یادگیری و آزمون های پیشرفت تحصیلی در درس قرآن بود. نتایج نشان داد که دانش آموزانی که با روش تدریس مشارکتی آموزش دیده اند، انگیزه بالاتری برای یادگیری و پیشرفت تحصیلی بیشتری نسبت به دانش آموزانی که با روش سخنرانی آموزش دیده اند، داشته اند. تحلیل های آماری همچنین حاکی از آن بود که روش مشارکتی تاثیر مثبتی بر تعاملات اجتماعی و مهارت های گروهی دانش آموزان دارد. این یافته ها نشان می دهد که استفاده از روش های تدریس مشارکتی می تواند بهبود قابل توجهی در انگیزه و یادگیری دانش آموزان ایجاد کند و به عنوان روشی موثر در آموزش درس قرآن پیشنهاد می شود.

کلیدواژه ها:

تدریس مشارکتی ، روش تدریس سخنران ، انگیزه یادگیری ، درس قرآن