مبانی و شاخص های مشروعیت در ایران عصر صفوی

مشروعیت یکی از مهمترین مولفه های حکومت در طول تاریخ و نزد حکومت های مختلف به شمار رفتهاست. زیرا در هر حکومتی توجه به مسئله مشروعیت نزد حکومت کنندگان، جهت ایجاد اعتماد بین خود وحکومت شوندگان، برای جلب همراهی و جذب حداکثری عامه مردم، از اهمیت و جایگاه بالایی برخوردار میباشد. در ایران نیز از ادوار قبل از اسلام تا کنون توجه به مشروعیت و منابع مشروعیت بخش از شاخصه ها وعوامل موثر در حفظ و دوام حکومت ها می باشد. بعد از ظهور اسلام و سقوط حکومت ساسانیان منابعمشروعیت بخش نیز به تبع تحولات جدید، تغییر یافت و منابعی از قبیل اسلام، تایید خلیفه، غلبه و استیلا ازمهم ترین و اساسی ترین منابع و مولفه های مشترک در بین خاندان های حکومت گر در ایران بوده است. اما درعصر صفویه با رسمیت یافتن مذهب تشیع مبانی مشروعیت بخش نیز متحول شد. در این پژوهش مهمترینمسئله و هدف مطرح شده عبارت است از بررسی مبانی و مولفه های مشروعیت سیاسی در ایران دوره صفویهمی باشد. مدعای اصلی پژوهش نشان می دهد که: مشروعیت حکومت اسلامی ناشی از نصب الهی است ونقش آفرینی مردم در این زمینه در عینیت بخشی و کارآمدی حکومت نقش اساسی دارد. روش تحقیق در اینپژوهش، توصیفی- تحلیلی می باشد.

کلیدواژه ها:

مشروعیت دینی ، مشروعیت سیاسی ، صفویان ، دین و سیاست